mércores, agosto 12, 2015

Leite e merda! Merda e leite!

Hoxe non poderei estar fisicamente en Lalín. En xaneiro de 2011 publiquei este artigo que logo recollín nun libro: Daquí e dacolá. Follas voadeiras (2015). Déixoo aquí para estar en co pensamento
Estas sonoras, breves e rítmicas verbas pronunciábaas, brusca e reiteradamente, Burt Lancaster, trasterrado á Toscana e transmutado en Alfredo Berlinghieri mentres, na ampla e limpa corte con ducias de mansas vacas rillando na herba seca, enzoufaba os seus níveos e señoriais pes na bosta fresca e munguía, sen xeito, as inchadas ubres vacúas para deitar unhas pingas de leite sobre o seu rostro impuro antes de ceibar todo o gando e afogarse nunha corda pendurada dunha trabe para cumprir o guión dos irmáns Bertolucci en Novecento. O vello Berlinghieri tiña merda no cerebro. Tan merdento era que lle anunciou a súa morte suicida aos seus moitos criados e fixo que o vello Dalcó tivese que traballar, aínda máis, xuntando as reses que el ceibara. Era no enceto do século pasado iniciado coa morte de Verdi. El, como Otero Pedrayo, era un home do século pasado.
Medio século despois o meu avó e a miña avoa andaron sempre entre leite e merda pero sen tempo para que esta se lle metese nos miolos. Alí só entraba a tristura permanente da choiva e os malos pensamentos da fame que se botaban fóra co labor diario entre vacas, leite e estrume. A ledicia non era Verdi, senón darlle, pola canada, uns grolos de leite, quentiño das ubres, aos netiños. Eran a Marela, a Paloma, a Rubia, a Toura, a Pinta a súa salvación. Espreitaban dende o leito calquera indicio de enfermidade vacúa e, cando chegaba a boa nova da preñez dunha delas, pasaban as noites en vela para que o parto fose adiante.

martes, agosto 11, 2015

A arte do disimulo



Disimulando. Paola Franco Sebal, Xilografía

Lin con atención, só inicial, un artigo1 da gran figura emerxente da política española, ameazado, con seriedade, na súa fortaleza explosiva. Os excesos non acaen ben á saúde, sexa esta política ou persoal.

O asunto máis principal, como diría o Conde de Gondomar, absorbeu a miña atención aínda que xa fose coñecido: unha nova transición que, segundo Pablo Iglesias,é posible despois de celebradas as próximas eleccións a Cortes,se os cidadáns se converten en protagonistas no canto das elites políticas e económicas.

domingo, agosto 09, 2015

Retallo 5


Tanto pola súa extracción popular como pola súa
tortuosa historia; pola non correlación entre
sentimento nacional e expresión política da nación;
pola particular estrutura social encabezada por unhas
elites burguesas que ou son foráneas ou optaron por
renunciar ao seu liderado a cambio das “trinta moedas”
da influencia política en Madrid; o nacionalismo galego
precisa dunha estratexia de ampla alianza social. O
liderado desa gran alianza (coas febles elites
económicas interesadamente incapaces para asumir a
expresión da vontade nacional) só pode ser exercido
polos sectores sociais subordinados e sectores das
clases medias cultivadas.
Ante esta realidade que limita en gran medida a
expresión política da vontade nacional, o nacionalismo
galego precisará tecer alianzas con aqueles sectores
que, aínda non asumindo o proxecto de vontade nacional,
non sexan refractarios a el. Este proceso de
acumulación non pasa por un proxecto de nación brando,
dondo, livián, lixeiro, senón pola pretensión dun
proxecto político compartido baixo a hexemonía da
“posición orixinal” da lingua e da cultura galegas e do
recoñecemento do dereito dos pobos, que se reclaman de

seu, a decidir.

sábado, agosto 08, 2015

Retallo 4


Liberté, egalité, fraternité. Os socialistas mornos,
coma os liberais, colleron a primeira palabra, como se
puidese existir a liberdade entre os que son desiguais;
os comunistas gaban a segunda, como se fose posible
convivir co despotismo; só os anarquistas teñen en conta
o triángulo, pero a súa proposta de abolir o Estado

devólvenos ás sociedades primitivas.

venres, agosto 07, 2015

Retallos 3

A pesar do seu fracaso histórico, na súa forma
socialdemócrata ou comunista, a alternativa ao
capitalismo salvaxe ou domesticado non é outra que o
socialismo. Sobre as cinsas da experiencia fracasada do
socialismo real e da socialdemocracia xestionadora temos
que elaborar as bases do proxecto socialista. O
nacionalismo galego non pode, nin debe, eludir este
debate. Pola contra ten que facer achegas, formular
propostas e fomentar o diálogo coas correntes europeas e
mundiais que andan na procura dun novo proxecto. A
política do disimulo, de que nós o que temos que facer é
defender o país, de que isto non vai comigo, de evitar a
cuestión... en realidade non é máis cá pretendida
evasión de quen non asume o fracaso histórico do
socialismo soviético ou non son quen de asumir que a
socialdemocracia derivou simplemente en

social-liberalismo.

Retallos 2

Galicia, pola súa formación social, pola súa estrutura económica, pola historia do seu territorio,pola psicoloxía das súas xentes, pola impúdica e onanista traizón das súas elites económicas, fixo que fosen as clases populares, subalternas, as que asumisen o proxecto nacional e popular. Dende Antolín Faraldo ata hoxe, o nacionalismo galego foi, agás casos individuais moi concretos, sempre progresista ou de esquerda.

Escindir nacionalismo e esquerda coa idea de configurar un nacionalismo galego “centrado” non responde aos trazos sinalados. Pretendelo facer a partir da base socialhistórica do nacionalismo é o xeito máis doado de convertelo en ineficaz.

xoves, agosto 06, 2015

Retallo 1


Semella unha pulsión esquizoide pretender escindir o
nacionalismo galego da esquerda. Non resulta doada a
defensa das clases subalternas esquecendo a condición
subalterna da lingua e da cultura que estas clases
criaron. Non me parece posíbel defender as clases
subalternas esquecendo que residen nun territorio
subalterno a respecto dos centros de decisión estatais e
do euro. Non se pode escindir a subalteridade.

Precísase dunha esquerda que asuma todas as loitas
contra calquera caste de discriminación ou marxinación 
sexa de xénero ou cultural, lingüística ou sexual,económica ou relixiosa, de territorio ou de idade...