Este é o
paradoxal relato das vidas e da obra dunha
parella -Filippo Prosperi, Candida Otero - que publicou fotografías nas mellores revistas
galegas e estatais, premiárona en concursos, concorreu a exposicións,
fotografou personaxes -Curros Enríquez, Elduayen, Cánovas- e feitos de primeira
magnitude - pegadas da guerra colonial cubana ou alicerces do Vigo moderno-
e cuxa herdanza, misteriosamente, consiste nun par de centos de fotografías.
F. Prosperi. Matadoiro e Ribeira do Berbés, ca. 1895
O amigo Vítor Vaqueiro ten unha pulsión renacentista que o empurra á diversidade. Químico, e, en tempos, profesor da materia; doutor en Ciencias da Comunicación, fotografo e estudoso da imaxe, a súa tese de doutoramento foi sobre a obra fotográfica dos Pacheco; etnógrafo como na súa Guía da Galiza Máxica (Galaxia, 1998), e outros que viñeron despois; narrador de distancias curtas como en O soño dirixido (Ir Indo, 1992), da que hai unha segunda edición ampliada (Galaxia, 2010), ou mesturando ensaio e narración como Os espellos do tempo (Galaxia, 2008); tense achegado tamén ao ensaio sociolingüístico, con Nicolás Jamardo, en Da identidade à norma (Laiovento, 2017) e cunha extensa obra poética da que fixo a última entrega 1968 (laiovento, 2018.
 |
| Foto: Merce Caeiro |
Cóubome o pracer de acompañalo na
presentación en Gondomar destes dous últimos títulos e o próximo venres estaremos
con el para saber de Fillippo Prosperi e de Candida Otero e do Vigo de entre
século pois tampouco a historia é allea ao amigo renacentista.
Por se vos prace estaremos na Libraría “Libraida” de Gondomar(Rosalía
de Castro,13) o venres 20 ás 20h.
Ningún comentario:
Publicar un comentario