 |
Caravaggio
(1571-1610)
A
incredulidade de Santo Tomás ( Incredulità di San Tommaso)
1602.
Óleo sobre lenzo, 107X146cm
Palacio
de Sanssouci, Postdam, Alemaña
|
Pintou corpos e non espíritos. O seu realismo non era
apreciado naqueles tempos tridentinos. O negror das tebras caracterizárono.
Creou longa e farturenta ringleira de seguidores, máis duradeira que a súa
curta vida e máis escura que a súa mente atormentada polo crime. Mais non puido
fuxir do seu tempo; somos máis fillos do noso tempo que dos nosos pais,
escribiu Marx. Os seus modelos apañados, entre borrachos e prostitutas, nas
rúas inmundas de Roma e nas tabernas que frecuentaba convertíaos, sobre o
lenzo, en apóstolos, santos, cristos ou virxes... como este incrédulo Santo
Tomás. Ben sabe a persoa lectora, un apóstolo de Cristo que non cría na
resurrección do seu líder e mesmo tivo que meter os dedos na ferida aberta pola
lanza do soldado imperialista; como sabe tamén que a imaxe que se incorpora
nestas miñas colaboración serven só para “iluminar” o texto sen outra
pretensión.
E vén a conto o da incredulidade, agora, a unha semana
dos comicios autonómicos e municipais. Os incrédulos van permitir, igual que
sucedeu nas recén pasadas eleccións europeas, a supervivencia do réxime do 78.
E de paso retocado. Un novo bipartidismo, con caxatas, albíscase no horizonte
inmediato. O formal xogo dereita-esquerda inventou xa o seus respectivos
contedores para acoller os desencantos respectivos en novas marcas para a
política de sempre. Os soufflés iranse desinchando e os gripados motores dos
aparatos, reparadas algunhas pezas, volverán tirar do carro. As minorías
poderosas terán agora que facer máis chamadas telefónicas ou ter máis xantares
de traballo, pero aí vai quedar a cousa.
Non foron quen as múltiples esquerdas, as reais, de
axuntar vontades crédulas e as desconfianzas e intereses, lexítimos e espurios,
impuxéronse á xenerosidade precisa para concitar alternativas amplas e
diversas. Atenas non está no horizonte. Tampouco España é Grecia e sen concitar
a confianza dos tres nacionalismos populares non hai posibilidades de construír
alternativas de esquerda no estado. A cínica renuncia ás palabras dos
dirixentes emerxentes nas pretendidas esquerdas é semellante á dos de hai tres
décadas. En douscentos anos nunca houbo federalismo español que considere as
nacións en pé de igualdade; os que así se denominan é só porque consideran que
serve para acougar a vascos, galegos e cataláns que son os que, algúns, cren,
con ilusión, nun proxecto federal. Nada novo, o 15/IV de 1922 Lois Peña Novo
escribía nas páxinas d’A Nosa Terra. “A idea de federación supón a libre
determinación dos pobos que queiran federarse para entrar nela; iste é un
axioma que ninguén pode negar (...). Logo a ideia federativa supón denantes a
ideia nacional; a federación ten que ser posterior ao trunfo do nacionalismo”.
Outra cousa son as alianzas necesarias, precisas, en cada circunstancia.
No noso país, tocan municipais. Tamén os incrédulos se
impuxeron. Ou mellor, nalgúns casos, os barallocas e bulebule; os cacholáns,
remendafoles, camanduleiros e laretas; os palabreiros raposeiros e rexoubóns
que de todo hai, tamén en feminino, foron levando proxectos, ab initio
xeneroso, a calellas mortas e veremos, o vinte e cinco, cadáveres e zombis a
esgalla. Tamén gañadores e gañadoras. Agardo que ese día uns e outros, refírome
a mortos viventes e fachendosos/as triunfadores, sexan quen de facer o que ata
agora non fomos quen: recompoñer, reformular, rexenerar... o nacionalismo e a
esquerda, que no noso país son sinónimos, para afrontar unha nova etapa con
ferramentas novas xa que as vellas non serven. Asunto ben complexo, é certo,
pero necesario e urxente para a nación da cidadanía que corre o risco de
desaparecer nos procesos electorais de 2015 e 2016.
Moita xenerosidade será precisa; segundo o noso himno
diso temos abundancia, aínda que non se demostre. Un consello de forzas
políticas para dialogar entre nacionalistas; unha asemblea para dialogar entre
localidades e comarcas e apertura de miras para xuntar forzas. O asunto é
querer!.
Ningún comentario:
Publicar un comentario