xoves, agosto 04, 2016

Tempo de mudanza, tempo arriscado*

Marea de octubre (2014)
Joaquín Martínez Cano
Óleo s/ lenzo, 81x81
     Descoñezo, é evidente, a opinión do Papa Francisco sobre a máxima ignaciana de “en tiempos de tribulación no hacer  mudanza”; tampouco sei se considera que a Igrexa está en momentos aflixidos. A sentenza, dirixida aos soldados de Xesús e non ao conxunto da Igrexa, emitida polo fundador da orde na que milita o líder católico, inspirou, con éxito, a persistente influencia da súa facción, durante case cinco séculos, nos círculos de poder da curia romana. Nestes meses últimos na esquerda galega, na nacionalista ou non, seguiu a estar ben presente o espírito xesuíta de non moverse para non arriscar. Todo o contrario do que, ao meu parecer, a cidadanía demanda.

     O que si sei é que cando a xente sobrevive como pode, nestes “tempos de desolación”, e contra San Ignacio, a unha sociedade, calquera, ténselle que ofrecer algo máis que remoer a súa aflición. Precisa coller folgos, decidir, afrontar, arriscar, sen medo a errar por desprenderse do pasado e mudar, non porque “Se vogliamo che tutto rimanga como é, bisogna che tutto cambi” senón porque é preciso, necesario e urxente termar dun pais que se esfarela avellentado, coa mocidade procurando polo mundo adiante as oportunidades que aquí non se lle ofrecen,  cos seus sectores produtivos boqueando, coa súa cultura esmorecendo, cun réxime carente do mínimo respecto polos máis básicos principios democráticos, cunhas xentes sometidas á perda de dereitos sociais e niveis de benestar que hai anos considerabamos imprescindíbeis.

     Nin a inmobilista frase xesuítica, nin a cínica expresión lampedusiana, nin a idealizante aseveración de “para mudalo todo” semellan aqueladas para estes tempos de incertezas.

     O 25 de setembro a cidadanía está convocada a escoller un novo parlamento. Menos dun mes despois será o 35 aniversario das primeiras eleccións ao  órgano lexislativo. Neses seis quinquenios non chegou nin a un o tempo no que a dereita postfranquista deixou agromar novos xeitos e formas de gobernar. Será un mes de infarto político nun estado que é probable siga sen goberno, con eleccións entre nós e no País Vasco e coa moción de confianza nunha Cataluña na que as forzas soberanistas semellan querer seguir mantendo o pulso. Máis suspense imposible.

     Precisamos mudar, con dúbidas, incertezas, remoendo, aflixidos, magoentos... pero precisamos xuntar todas as forzas para demoler a brigada de demolición, para desinfectar San Caetano. Cómpre concentrar todas as vontades da nación cidadá nunha grande enxurrada popular.

 * Publicado en Novas do Eixo Atlántico




Ningún comentario:

Publicar un comentario