Mudamos de casa

Contábanos á cativada, o meu  tío-avó Nilo, o conto da mudanza. Cando narraba, para darlle máis verosimilitude ante as nosas inocentes mentes, asignaba os feitos fantásticos a familias do lugar. Se o que contaba era moi desagradable, outorgáballo a algunha da veciñanza ou a un personaxe imaxinario. Nós considerabamos reais todas as súas historias; se alguén sorría incrédulo ante o que lle contabamos, enrabiabámonos e afirmabamos con rotundidade: é certo que nolo dixo o tío-avó Nilo!

Desta xeira o asunto ía dunha familia, á que lle apuña nome, así como a cada un dos seus membros, e localizaba a casa con total exactitude (non lle facía falta GPS, víñalle de serie nos miolos) que tiña a desgraza de ter un trasno no faiado. O diañiño pasaba a noite movendo mobles vellos, batendo contras, miañando como gato ou ouveando cal can adoecido e, de resultas, non podían pegar ollo. Ata polo medio día, dáballes uns sustos de morte facendo uns ruidazos que facían tremer a casa e ata se escoitaban nas vivendas veciñas. Nos últimos tempos a cousa ía a peor. O patrón procurou nova vivenda, subiu ao carro os mobles e apeiros que puido e encetou a mudanza. Na última das viaxes cruzouse cun veciño doutra parroquia. Este preguntoulle que para onde ía. Sen darlle tempo a responder, de entre o medio de armarios e cadeiras, escoitouse unha voz que dicía: “Mudamos de casa”.

Na vella e grandísima casa dos de Borbón teñen un problema semellante. Dende sempre,  pola banda oriental do faiado e mesmo na fachada que dá para ese lado, teñen un trasgo barulleiro que ata anda a esbandallar os valados desa beira. O tío avó dinos que é un trasno transgresor, que iso aprendérao nos poucos meses que aguantara no seminario, onde lle dixeran que viña de “trans gradi” que era cometer infraccións, e o de trasno ou trasgo de aí viña. Por iso meteron algúns daquela banda no cárcere. Pero o balbordo non só non amainara senón que ía a máis, polo que, na súa opinión, tirada dun libro ben groso e que falaba de nós, ben podería tratarse de tronantes, tempestarios ou nubeiros que seica, segundo dicía o Risco que escribiu o libro, de todas esas formas se lles podía chamar, pois aínda que non fosen idénticos parecíanse moito.

Tamén  polo lado do norte comezaron a escoitarse boureos dende varias esquinas e mesmo coa algarabía empezou a escangallarse algunha das bufardas, como se varios deses diañiños inquedos andasen a poñerse de acordo para esmendrellar a banda setentrional. Por onde se escoitan tamén algunhas miañadas é  pola beira occidental, aínda que non se dan distinguido ben dos ouleos do océano que sopra daquel lado.

O caso é que os catro parceiros do grandioso predio andan na procura de solución; ou mellor seica comezaron a falar da posibilidade de falar de atopar algún remedio para restaurar a harmonía ou cando menos acougar o barullo, en especial o do cacho do leste.

Olla que non dan encetado co choio. O máis grande dos catro morreu de morte morrida e aínda non se sabe ben quen vai ser o herdeiro. Dos outros tres cada un esfía o novelo como lle parece. O melenista, que seica tamén foi marxista, di que cómpre falar cos diabiños, sexan da caste que sexa, para convencelos de que se porten ben e os deixen durmir, non só pola noite senón tamén pola sesta, que non anden a escangallar os muros e, por riba de todo, que paren de descubrirlle aos veciños os males dos donos do inmoble. Tantas voltas lle da ao choio que o outro día desorientouse e non se decatou de que tamén hai algún que outro tronante da banda do mar das tebras.

Outro dos parceiros, que agora está na quenda do seu mando, vai e vén, di e non di, sabe e non sabe, quere e non quere, e pretende convidar a veciñanza pero sen ter que afrouxar o peto. Estes dous andan mareados e pregándolle a todos os seus santos para que deixen os trasnos apampados e mudos.

O terceiro, di que o mellor é poñer tracas cun tres por cento de pólvora e estouralas. Coida que dese xeito os demiños collerán medo e fuxirán espantados. O cuarto, como dixemos, está na agarda do vinculeiro. Con máis gusto ou con menos todos coidan que cómpren mudanzas.

Mais, que anden con tino, non vaia ser que ao pouco de que a fagan, máis grande ou máis pequena, mellor ou peor,  tornen de novo as voces a dicir: mudamos de casa!

A Nova Peneira, segunda quincena de xuño 2018