mércores, novembro 04, 2015

A tomar lambrusco



Un bo amigo leva anos botando números. Nun cativo caderno argallou un calendario, como o dos presos, cos días e meses que lle faltan para xubilarse. Sabe ata o último céntimo do que vai cobrar para poder largarse. Desbotou a amada florentina (a cidade, non a muller) e decatouse de que camiñar por Bellvedere, atravesar o Arno pola Ponte Vecchio e pousar nun café da Piazza della Signoria, era un exceso orzamentario que non se podía permitir coa súa pensión de profesor.

Virou os ollos cara ao leste. Cando novo quedara medio birollo de tanto mirar para Moscova. Foille doado. Agora anda, ou mellor andaba, en debates existenciais sobre en que cidade das terras chas da ribeira do Po, unha vez atravesados os Apeninos, asentarse. Se facelo en Módena polo pracer de ollar Lamborghinis, Ferraris e Maseratti ou decidirse por Parma polo gusto do parmigiano e o xamón e a devoción por Sthendal.

Nacionalista dende mociño é dos que se irrita ao escoitar outros nacionalistas dicir “é o país que temos”; daquela, exaltado, chega a ser faltón e cualificar o que tal di, moitas veces amigo, de pailán e prosma para rematar afirmando “é a xente que temos, deixa o país en paz que non che fixo ningún mal...”

A última vez que estiven con el andaba riseiro, mesmo falangueiro... Ao saír da Quintana demos un atropelado paseo entre saúdos, apertas, chiscadelas e sorrisos naquela riada de xente que alí se xuntou. Despois fomos xantar. Recuperara o ánimo e mesmo unha certa confianza na xente. Ao mellor é certo isto de que a “cidadanía” se impoña aos aparatos, mesmo pode haber vontade de xuntar forzas, persoas, de recompoñer o espazo nacionalista, de que este recupere a hexemonía nunha esquerda plural e diversa, de facer afociñar o bipartidismo, de rozar o camiño para a Xunta, de rematar co fratricidio, de actualizar o discurso, de dignificar a lingua, de inverter o camiño do lento devalar cara ao abismo, de que non teñan que ser os anuncios do Gadis os encargados de levantarnos a paletilla..., todas estas reflexións brotaban dos seus beizos cun sorriso permanente.

Mesmo durante dous meses esqueceu o de cruzar os días do seu particular calendario. Andou por reunións, acudiu a asembleas duns e doutros, falou con estes e con aqueles, chamou a amigos e amigas cos que non era doado coincidir, asinou manifestos, chamados, escritos..., enviou correos, deulle ao chirimboliño do facebook para que a xente soubese que lle gustaba e que compartía as novas de ilusión...

Hai quince dias recibín a súa última chamada. Díxome: estou en Módena; pedín a excedencia e vou resistir os meses que me quedan para a xubilación co que teño aforrado. Penso dedicar a vida a pasear e tomar lambrusco, vós ide tomar polo... Non rematou a frase, colgou antes. Pouco despois recibín un correo coa foto dun Ferrari aparcado diante do Duomo. É certo!! autoexiliouse en Módena, dixen con certa incredulidade.


* Publicado en Novas do Eixo Atlántivo, novembro, 2015


Ningún comentario:

Publicar un comentario