O empacho
foi moito. Mesmo algunhas convidadas contiveron, con dificultade, as arcadas; outras
non foron quen e arroxaron o viño acedo e excesivo. A saturación foi tanta que
ata os pragmáticos renegaron do “que
haxa eleccións para ver se invitan a algo”.
Entre maio
de 2015 e setembro de 2016, houbo catro enchentes de papeletas, sobres e urnas.
A fartura, e as présas, deixaron a uns con arrebatadores momentos de triunfo,
virados, de súpeto, en depresoras frustracións; outros pasaron de que lle rexeitasen
o convite a sentirse únicos pretendentes; os de máis alá, no seu intento de
saír do pozo no que caeran, fóronse agarrado aos ramallos que puideron pero
todos lle foron partindo e afundíronse a si mesmos; os de máis acó remataron
ledos por pasar do estado de coma ao de
respiración asistida. O que ficou evidente, para desgusto de moitos, é que as
cousas xa non son como eran.
Mentres en
España non dan arranxado porque o réxime do 78 segue en crise, polas
dificultades para consolidar un goberno das grandes empresas, pola incapacidade
das auto-reclamadas esquerdas tanto de poñerse de acordo como de non ser quen
de acoller un proxecto confederal, ou cando menos federal crible.
Entre nós,
houbo un claro vencedor, o espazo avellentado, conservador, de ir tirando, do
“mal menor”, de “que nos deixen en paz”, de que non queremos a lea de Madrid...;
e un claro derrotado, o que pretendía anovar, innovar, debater, recuperar
dereitos perdidos e esperanzas frustradas. Pero aínda máis masivo foron os que
ficaron na casa ben porque a autonomía non lles importa, ben porque as
alternativas aos de sempre non foron quen de ilusionalos, ben porque saiban que
tres alternativas non son quen de derrotalos ou ben porque non confiaron na
capacidade de entendemento como algúns teñen demostrado irresponsablemente na
corte capitalina española.
No noso
país, as elites políticas e económicas forxadas despois de 1936 mantéñense
invariablemente no poder. Oito décadas nas que só cederon, con morneza, catro
ou cinco anos. Non foron, as alternativas ao bipartidismo, o suficientemente espelidas
como aproveitar en plenitude o ciclo do cambio; pero este aínda non rematou e agrávase
co declive dos modelos partidarios do século XIX. O pulso entre as faces
bipartitas resolveuse cun claro vencedor e un derrotado estourado e en serio
perigo de ser subsidiario. Nos ámbitos alternativos xorde, con forza, un espazo
que segue a ser insuficiente e inestable, sobre todo polos desaxustes na súa
composición, e outro que se consolida na inoperatividade do 8%.
Esta
realidade é interpretada polos medios: o éxito dos conservadores é importante
non para a cidadanía galega que foi a que votou, senón para resolver o entorto
de Madrid; o sorpasiño predito, pola mesma razón, para forzar un goberno da
dereita que poida aglutinar deputados para combater o “desafío catalán”,
cumprir coas receitas austericidas da troika
e impedir hipotéticas alternativas de goberno; finalmente, os de máis
alá, fracasan porque non teñen o éxito que os medios dicían que tiñan que ter,
e os de máis acó teñen éxito porque o fracaso foi menor do que se agardaba.
En
principio teremos, ata maio de 2019, un largo período sen confrontacións electorais,
tempo, aparentemente, suficiente para que as forzas alternativas sexan quen de
coordinarse, facer visible o seu traballo lexislativo e de control do
executivo, e que este, cos seus matices, sexa a base dun programa de goberno
común da esquerda nacionalista galega e da esquerda non- nacionalista-española,
coa seguridade, transmitida por persoas concretas, de que ese programa de
goberno conxunto só se pode soster nun amplo e dúctil consenso en todo o que se
poida, e o que non se poida fique, temporalmente, fóra do programa común. Se estas
condicións non se cociñan con tento e séguense presentando fraccionados en tres
alternativas non vai ser moi doado desaloxar do poder aos que consideran que
exercelo é algo conxénito a si mesmos, un traballo exclusivo deles, isto é, dos
de sempre, e aos que, tarde ou cedo, todo se lles perdoa, que enchufen na
administración fillos, parentes, amigos ou coñecidos do partido; que rouben e
dilapiden o que poidan (total se eu estivese no seu lugar faría o mesmo !!!, escóitase).
Nos centros comerciais hai doses baratas de moralina para estas ocasións e para
os casos máis extremos hai unha manchea de ONG algunhas moi xeitosas para sandar as malas conciencias
peseteiras (lease euros). Por iso sería moi importante aglutinar as dúas
alternativas que poñen ben en dúbida ou ben abertamente en cuestión o réxime do
78. Se esta unidade popular non se consegue, é moi alta a posibilidade de que o
goberno do PP, máis ou menos castigado pola xustiza, chegue sen moito
desgaste ás lexislativas de 2020 e poida
facer un relevo tranquilo para encetar un ciclo de tres ou catro lexislaturas
máis. Entón xa non estariamos en oito décadas do mesmo senón nun século de
estulticia, rapina, ineptitude, falsidade, mentira, meter a man no peto,
chulerías e macarradas varias... para que seguir...
Un
pesimista seica é un realista ben informado pero é moi importante que empregue
con tino a vontade de corazón que é o que pode axudar a mudar realidades
indecentes. Hai evidentes posibilidade e urxentes necesidades para que esas
mudanzas se produzan: deterioro dos servizos públicos; parón do sector
industrial; latrocinio das grandes transformadoras e distribuidoras sobre os
produtores agrarios; ameazas sobre as
pensións; fuga da mocidade, avellentamento poboacional, que non sexamos
atractivo para ninguén (nin para os capitais, nin para a man de obra);
deterioro do medio; necidade cultural,
desprezo á lingua o abandono do patrimonio construído... para que seguir.
Ora, neste
proceso de sucesivos confrontacións electorais ficou claro que o sistema de
partidos nas tres nacións negadas que xa era diferente agora aínda é menos
homologable ao do conxunto de estado. En Cataluña e no País Vasco, nin PP nin
PSOE suman apoios para gobernar en Madrid en solitario; en Galicia este último
esta moi minorizado. A situación é ben grave para o PSOE que non poderá
gobernar sen un bo número de deputados cataláns, especialmente de Barcelona.
Como tamén terá eses problemas Podemos se non é que de tirarse a caspa
españolista e establecer alianzas confederais con movementos próximos pero que
van facer da súa cuestión nacional a pedra de toque. Os comúns en Cataluña, as
mareas en Galicia e Compromís en Valencia, pero tampouco se sabe moi ben que
pode pasar coa reformulación de Podemos en Andalucía e no País Vasco e por riba
terán que contar cos abertamente independentistas do País Vasco e de Cataluña,
cos máis duros pero tamén cos máis mornos.
Agardo que
as leccións deste ano e medio servisen para afirmar o carácter autónomo da
formación social galega na que temos que actuar e para abandonar imitacións
infantís dos nacionalismos vascos ou cataláns, segundo os momentos de maior ou
menor tensión reivindicativa nestas nacións. Sexamos xa quen de entender que o
proceso galego é absolutamente autónomo e que nel o avance da conciencia
nacional é indisoluble do avance da conciencia social e viceversa, a toma de conciencia das
desigualdades nacionais conduce indefectiblemente á cuestión fulcral das desigualdades nacionais
nos eidos lingüístico e cultural pero tamén no económico. E que para manter
viva a reivindicación nacional é preciso concitar os máximos apoios sociais
entre os abertamente nacionalistas e aqueles outros que consideran a Galicia
como unha nación con dereitos. Nesa ampla alianza deberían compartir espazo os
que tiveron éxito porque fracasaron menos do que algúns agardaban,os que
fracasaron porque seica non tiveron tanto éxito como outros agardaban e aqueles que se resisten a que os do IBEX35 lle dean
golpes de estado no seu propio partido.
Se o PP
tivo 676.676, as tres forzas alternativas sumaron 644.952; os demais partidos
que concorreron (87.820); en branco e nulo (28.463), e nin máis nin menos que
816.669 persoas se abstiveron, 36,25% do censo. Así que cunha simple suma houbo
1,577.904 persoas que non votaron ao PP e só 676.676 que si o fixeron, pero estas
danlle o poder absoluto para elaborar as leis que desexen e aplicalas da forma
que consideren. Un exceso.
A cidadanía
galega ben se merece o esforzo dun
xeneroso entendemento e o esquecemento de patriotismos de partido para corrixir
esta anomalía e poder estar presente na
próxima reforma constitucional que, máis cedo que tarde, se terá que producir e
da que podemos ficar excluída , sen acadar cotas semellantes ás outras nacións
ou ben sendo empregada como limitadora dos dereitos nacionais.
* Publicado en Novas do Eixo Atlántico. Octubre, 2016
Ningún comentario:
Publicar un comentario