 |
| Mature en primeiro plano, Henry Fonda detrás en "My darling Clementine" |
Ata
as persoas menos cinéfilas saben do tiroteo na parte traseira do O.K. Corral. O
cinema recreou unha e outra vez aquela “balacera” entre os irmáns Earp, encabezados
polo afamado Wyatt, coa axuda inestimábel do “Doc” Hollyday. Enfronte, os
irmáns Clanton e os McLaury, liderados por Billy Claiborne. Ás 3 PM, 30
segundos, 30 tiros, 3 mortos, do bando dos malos, uns cantos feridos,
converteron a cidade do condado de Cochise, no estado de Arizona, nunha
celebridade mundial que na actualidade, carente de xente e minas, vive do masivo
turismo nostálxico da fronteira do vello Oeste.
O mito de Wyatt Earp e “Doc”
Hollyday forxou parellas actorais masculinas de maior ou menor fortuna. Burt
Lancaster e Kirk Douglas; James Garner e Jason Robards; Harris Yulin e Stacy
Keach, Kurt Russell e Val Kilmer; Kevin Costner e Dennis Quaid. Non nos detemos
noutras aparicións como secundarios ou en series televisivas.
Sen dúbida, non a primeira,
pero si a máis influente das versións daquel exceso de chumbo foi a que o fillo
de Irlanda, John Ford, dirixiu en 1946 baixo o rotulo de “My darling
Clementine”, (“You are lost and gone forever. Dreadful sorry, Clementine”) que os creativos versionadores en español
denominaron, manda truco, “Pasión de los fuertes”. H. Fonda e Víctor Mature
foron os rostros dos míticos pistoleiros.
O “armario” Mature, aos que os da miña xeración
recordamos sempre lucindo curtas saias como gladiador, Anibal, Sansón, Horemheb
o exipcio, ou en “La túnica sagrada”, dá vida ao atormentado, alcohólico e
tuberculoso Doc Hollyday, a quen Ford fai completar o famoso monólogo de Hamlet
que comezara un actor borrachuzas ante unha panda de brutos cowboys.
Máis ou menos
Mature/Hollyday comeza, despois da referencia do puñal, con “¿Quen podería
tolerar tanta opresión, esgotado, xemendo baixo o peso dunha vida molesta se
non fose polo temor de que existe algunha cousa mais alá da morte (aquel país
descoñecido, dos lindes do cal ningún camiñante volve), que nos inunda de
dúbidas e nos fai sufrir os males que nos arrodean; antes de ir na procura doutros
dos que non temos coñecemento seguro?”.
Atreveríame a recomendarlle
unha nova lectura da escena IV e das palabras que lle deita o príncipe de
Dinamarca, incerto segundo Cunqueiro, a Ofelia, aos equipos directivos das tres
forzas da esquerda que se citaron nun desafío a morte para as 8 PM tras o peche
dos colexios electorais, nun prometedor abril que pode tornarse en turbio e
agrisado. Coidan que as súas destrezas vanlle permitir gañar o reto e enviar os
outros máis alá dos marcos dos que ninguén retorna.
Mais tras o tiroteo do OK
Corral, os Clanton enrabiados furaron os corpos de dous dos Earp. Wyatt e “Doc”
andaron, durante anos, tras eles, ata que os remataron. O desatino prolongouse.
Non pense pois o hipotético
vencedor, será un de tres, que os despropósitos acougarán tras a cita na “rebotica”
dos colexios electorais. Mais pensen tamén, os tres, que os rebotes poden
deixar o campo estrado de cadáveres.
Non son tempos de ilusión;
mais quen podería tolerar tanta opresión... se non fose polo temor, e a
ilusión, de que existe algo máis alá da
morte?
Publicado en A Nova Peneira, marzo
de 2019
Ningún comentario:
Publicar un comentario