Alarma corporal*

En verdade debía acudir o pasado domingo a Compostela. Máis que nada por darlles unhas apertas a vellos amigos e amigas.Hai tempo que non o fago por disolución acordada, atinada e, por demais, xenerosa.

Unha semana antes algúns malestares sintomáticos, coñecidos e repetidos, comezaron a ensinar a orella e a agravarse ata impedirmo. Para min que se trataba dun estado de alarma que me advertíame contra o  Viva lo nuevo! que dicían os jonsistas e a retórica falanxista dos anos trinta, para ocultar violentas actitudes milicianas. Así que o meu corpo non me deixou acudir, permitiume un alivio rápido, como cantaba o Reixa, e evitoume os desgustos, que non por reiterados deixan de producir dor.

A desagradable escenificación dunha ruptura anunciada con arteira reiteración tivo lugar o pasado domingo. Pasaxe, coa nación de fondo, nada orixinal. Coido que en Cataluña en Común andan con leas semellantes, só que para os lostregazos empregan barretinas no lugar de puchas con  viseira.

Digo que a cousa nin é orixinal, nin ten novidade. Só constata un feito. O espazo nacional, soberano, agrupado arredor de Luís Villares, non só lle bota un pulso á Triple Alianza senón que,nun exercicio de paciencia bíblica, llo mantén.

Unha Esquerda Unida consciente do seu rol marxinal como tal, pero confiada na súa gran capacidade de influencia. Un Podemos que aprendeu que o de asaltar os ceos ficou para mellor ocasión e do que se trata é de aproveitar o fraccionamento das dereitas para unha gran coalición da esquerda coa aquiescencia dos proxectos nacionais que exercen como tais; pero cantos menos mellor. Unha Anova inútil, infantilizada, comesta pola couza, que só serve para armar barullo e impedir a consolidación dun espazo nacional plural e compartido pola esquerda, nacionalista ou non.

Dende a nación-política pódense entender os  máis complexos sistemas de alianzas, pero non é doado mirar para outro lado cando se nega o único irrenunciable: a autoorganización política.

A posibilidade dunha pluralidade de opcións nacionalistas está aberta. As de diálogo entre elas e con outras esquerdas non se pode pechar.

Agás que todo sexa a representación de falsos devotos, de fungos agochados baixo a terra, de enganosas trufas, duns cantos tartufos que só procuran quedarse cos bens de Orgón.

* Publicado en Novas do Eixo Atlántico, novembro 2018