Na
nostalxia infanto-adolescente de quen escribe hai un nome eufónico, un lugar
case descoñecido, mítica referencia paterna: a ponte do Marañao. Alá, pola
estrada da Graña, a seguir a de Mouríz ata o linde municipal entre O Carballiño
e Cea, cabalgando sobre o río que achega caudal ao Arenteiro. O meu río
grandísimo que as ensinanzas do tempo, estrañadoras de nós, agochaban.
Había
que memorizar o caudaloso Marañón peruano que preñaba o río mais longo do
mundo, ata saber do Maranhão brasileiro facendo reviraganchos polo estado de
Goiás, non pola parroquia de Lalín famosa pola curandeira, ou mesmo acordar o estado
do Maranhão, denominación primixenia do norte
para diferencialo do sur, o Brasil. Pero e nós que sabiamos destas
grandezas da nosa lingua enxertadas na inmensidade continental?.
O
Marañao era onde San Benito curaba as espullas ou verrugas. Era tan avogoso que
a min tiroumas e iso que foi por dobre interpolación. A min non me levaron, e
miña nai mandou a ducia de ovos por unha veciña, quizais máis devota. O santo
xeneroso fíxomas desaparecer.
Agora
chega Benito Marañao, un policía que emerxe da imaxinación farturenta de Bieito
Iglesias que terá que resolver un dobre feminicidio na Auria de hoxe. O
inspector, un corentón, en remedo quevedesco, pegado a unha napia de boa
tallada, segundo lle aparentou a Xulio Gayoso, autor dunha ducia de
ilustracións, e unha máis, que iluminan momentos intensos destes Guías Caninos (Aira, 2018).
Un
escéptico, moito, e cínico, un chisco, medio desertor do arado que se meteu a policía
non para imitar os protagonistas das series americanas senón para vivir de
estoa, isto é sen pegar selo, como el
mesmo afirma, e que, ao fin, terá que recorrer ao can paterno, o Pastrán, para
que faga o traballo do que non dan conta os relambidos cans policiais.
O
policía nacional Benito Marañao, neto dun fuxido, fillo dun mundo que se
esvaece, trousa coa “manada” e o fanatismo madridista, non sabe en que equipo
xoga Chesterton e está preocupado por se o Barça, a súa unica paixón xunto ás
cancións italianas, ficha a Verrati ou a Pogba. Mais aínda é humano,o seu
nihilismo non lle anulou a sensibilidade precisa para investigar o asasinato de
dúas mulleres, acudir ao neno morto nun contedor, a adolescente que se guinda dende
un piso elevado ou escorrentar uns universitarios que acosan con brutalidade
unhas colegas, na vez de andar a botar contas de cando lle toca o ascenso ou de
apañar un posto de relevo nunha carreira que para el é, en exclusiva, o
sustento necesario.
 |
| Debuxo: Xulio Gayoso |
Retranca,
humor de sorriso permanente, non de gargallada estrondosa, dominio da técnica
literaria e do relato policial, construción dunha lingua para dar o chimpo da
oralidade, dun mundo en extinción, a contemporaneidade.
Ese
esforzo, case en solitario na nosa literatura, de Bieito Iglesias por axeitar a
expresión campesiña non para poetizar a nostalxia, non para encinestrarse na
etnografía, senón para describir a realidade actual, mesmo, en frase feita, a
máis rabiosa actualidade.
Prolongado
desvelo, dende hai máis dun cuarto de século, encetado en Aventura en Nassau ou naquela Miss
Ourense das andanzas do inspector Gumersindo Nespereira, agora xubilado con
non moi boa pensión e conselleiro de Benito Marañao entre partidas de tute e
cántigas con acordeón.
A
diferenza de outros autores de relato policial que ceiban a súa imaxinación ata
inverosimilitudes excesivas, Bieito Iglesias limita as súas á realidade auriense de fantasiosas ocorrencias
das que son boa mostra, en xeral, a política provincial, e, en especial, ese
fenómeno inspirador, ou inspirado, do exitoso beppegrilismo, triunfante na
cidade das pontes.
Agardamos
xa por outra entrega de Benito Marañao tanto por ficar sen resolver a súa
perigosa tirapuxa cun fodinchas con haiga como por que as últimas palabras de Marañao
son, arremedando a Clint Eastwood, “Volverei, fillos dun can!”
*Publicado en Novas do Eixo Atlántico, decembro 2018
*Publicado en Novas do Eixo Atlántico, decembro 2018
Ningún comentario:
Publicar un comentario