Vendo quebrar as ondas

Foto:Vigoé/Selika

As ondiñas que ían e viñan amansadas, foron virando primeiro en temporal e logo remataron transformándose nunha galerna que ameaza con escachar  o racú (ou gamela?) contra as rochas do creba-ondas. A suma de despropósitos, intereses partidarios e necesidades persoais arrastraron a motora, transformada, por percepcións alteradas da realidade e a persistente  impericia dos temoeiros, nun fantasmagórico   transatlántico, ata que a rebelión da tripulación, como no motín de da Bounty, fixo mudar o rumbo, sempre coas incertezas de que os inexpertos temoeiros comandados por Christian-Brando sexan quen de levar a gamela a porto e  de non amedrentarse ante as sabotaxes de Bligh-Howard.

Máis ou menos isto foi o que pasou. Unha En Marea, comandada por dereito divino polo tripartito de Mazarelos, despois de boicotear a desexable “unidade popular”, a de verdade, en comandita coa outra parte, a que prefire a pureza incontaminada, coidou que o trebello era unha sociedade limitada a tres.

Mais veu ser que a tripulación creu que as promesas de adscrición individual ao partido instrumental eran certas, pensouno con tanta forza que rematou por impoñela. E resulta que o exercito dos sen partido remataron por dobrarlle o pulso ao tripartito que entendía En Marea, diría Voltaire, como un “conto asiático” para espíritos crédulos.

Pois aconteceu. Van e, os sen partidos, sácanlle 20 puntos de diferenza ao tripartito triurbanita. Manda truco! E manteñen o maxistrado á fronte. A supervivencia política de Villares está en relación directa á súa non actuación como maxistrado e a asunción de que a política non ten nada que ver con estilos togados nin cálculos numéricos. Así que Bligh-Howard volverá de novo e Christian-Brando corre o perigo de ficar engaiolado polas fermosas  grilandas florais e os praceres tahitianos.

Así que entre o esforzo dos “sen partido”, a valentía de Villares, a dilución de Anova e o silencio de Beiras, a posibilidade dunha Marea galega, soberana, propia, non sometida ao ditado de partido ni a chíos madrileños é factible. Agora queda fica facela realidade.

*Publicado en Novas do Eixo Atlántico, xaneiro, 2019