 |
“Grand-mére et s
apetite-fille” (1896),
Fotografía de H. Lemasson
|
O meu
tío-avó Nilo era un moito mandarica coa restra dos sobriños-netos que nos
axuntabamos nos meses de verán na vella e patrucial casa de Estrela. Así que na
súa ansia de que o obedeceramos aproveitaba calquera circunstancia para
desfacer os xogos infantís e asombrarnos con responsabilidades adultas. Que
ala... imos tornar a auga a tal ou cal prado, que ala... imos apañar herba para
os coellos, que ala... ide pillar un mangado de herba seca, que ala... ide
tornar as vacas ao linde do prado...que...que...
Os labores
ordenados ficaban ralentizados e mesmo, en ocasións, esquecidos polo reinicio
das xoguetadas infantís. Cando aquilo sucedía, que era case sempre, o tío-avó
Nilo emitía unha sentenza descualificadora que anunciaba un futuro ennegrecido
para a pequena sociedade da casa de Estrela: “xente nova e leña verde, todo é
fume”; mentres a dicía, rañaba na testa sobre a que bailaba a pucha eterna e un
sorriso burlón florecía entre os seus beizos.
O
refrán/sentenza do meu tío-avó venme ao maxín mentres escoito os entusiastas da
“nova política” falar da importancia de determinadas formas: que... mellor
abanear as mans que aplaudir; que... mellor chamémoslle primarias a pesar de
que as eleccións sexan finalistas; que... mellor listas abertas aínda que
laminen a diversidade, que... política coral e liderados compartidos aínda que
unha e outra vez caiamos na trapela dos medios que exaltan as diferenzas
persoais, excitan diatribas entre activistas de sofá (Bauman) e ocultan, ata facelo
desaparecer, o debate das ideas.
Nisto son
ben sabidos os medios de manipulación de
masas (Chomsky). Podémolo ollar cando converten o debate político de Podemos
nun duelo a morte no OK-Corral entre dous dirixentes e encirran os ánimos
fraccionais para converter as persoas en hooligans. Podémolo ver na diatriba
sobre os orzamentos municipais de Pontevedra na que un pulso político entre
unha maioría relativa e unha minoría necesaria se empregou para profundar o
cavorco que separa dúas propostas políticas por natureza complementarias. Vimos
e veremos repetida a xogada noutros concellos urbanos nos que a vella prensa de
papel, e a outra,seguirá a deitar lixo sobre a tona da política e a converter
esta nunha pasarela estelar seguindo os modelos máis noxentos dos programas
televisivos de excitación de masas.
Volvendo ao
fume e a xente nova. Ese outro día
chocáronme e fixéronme matinar unhas frases informais pronunciadas nunha desas
despedidas preliminares das pasadas datas de exaltación do consumo e de expresión
de reais, ou disimulados, afectos. A cousa foi que dúas representantes da
cidadanía nunha institución comentaban algo sobre informes, expedientes
sinaturas e cousas desas. Unha delas manifestou que accedería dende a casa á
“plataforma” para ver non sei que; a outra dixo que prefería non levar a
“tarxeta” para a casa. Unha terceira persoa interveu para afirmar que non se
podía levar o traballo para a casa.
Aí está o
cerne da cuestión para a esquerda política transformadora. Considérase que a
representación política é un traballo, un xeito de gañar a vida, e non unha
responsabilidade temporal que precisa dunha dedicación, ás veces mesmo
completa, denominada con palabras da vella política “compromiso”. Por iso ten
que estar ben remunerada, sen fumeiradas papaleisonas nin permanentes
latrocinios. O miolo do asunto está na
temporalidade da presenza na representación política. Se esta se converte nun
xeito de vivir, o “que hai de lo mio”, o “repartir cacho”, o “mirar de
reollo”... e outros comportamentos espurios seguirán a fornecer razóns para o
“todos son iguais”.
Mesmo sendo
comprensíbel coas necesidades da xente nova de procurarse uns escuálidos
ingresos no medio dunha “crise” que veu para ficar, a esquerda non debería
esquecer que as elites burocráticas, as vellas e as novas, tenden a
reproducirse e a sobrevivir. Os que temos anos lembramos como o proceso do
relevo xeracional na política española dos primeiriños oitenta do pasado século
acabou consolidando os que non servían para outra cousa.
Ollo co fume
que fai chorar!
*A Nova Peneira, 20 de
xaneiro de 2017
Ningún comentario:
Publicar un comentario