E
o que pasa cando tes mochila, isto é, anos. Ás veces, antes, batías, de súpeto, con vellos papeis, agora,
ao remexer, achas antigos arquivos de word que non se poñen amarelos polo tempo
pero que retrotraen á nostalxia das ilusións incumpridas. O malo non está en
ter ansias senón en que estas se quebranten. Déixovos o que escribín e
publiquei en novembro de 2005. Os anhelos, como o dinosauro, seguen aí.
2006
O
ano que pronto vai chegar faino enchido de expectativas, ilusións e
iniciativas..., agardemos que teñan todas elas un bo remate e que sexa
farturento en satisfaccións, aínda que non sexan todas, e non en frustracións,
aínda que haxa algunha.
En
dous grandes grupos axúntanse as miñas ilusións e, a ben seguro, as doutras
moitas persoas. A primeira irá e virá na ponte aérea entre Madrid e Barcelona.
Moito nos vai nela aos que pensamos que as pequenas nacións e as súas culturas
teñen dereito a un lugar ao sol. Que a xeira que iniciou hai uns días no
Congreso dos Deputados o novo Estatuto de Cataluña remate sen mingua substancial
do texto orixinal será sinal de que ao fin deixamos atrás a tutela ideolóxica
do franquismo e do abafante centralismo no que se sustentaron as dúas grandes
tendencias políticas que hexemonizaron o poder político na España
contemporánea. Cuestión esta na que foron sempre coincidentes progresistas, máis
ou menos liberais, e conservadores, máis ou menos reaccionarios.
Por
primeira vez en douscentos anos, un partido de vocación española pode abrir as
portas a unha ampla autonomía querida e desexada por unha nación. Por primeira
vez en douscentos anos o goberno de España está aberto a admitir o status
político especial a que ten dereito unha nación. Sexa cal sexa o resultado
final o proceso iniciado ten un valor político transcendental. É por iso que
non podo menos que expresar a miña consideración ao goberno actual e dun xeito
especial ao seu presidente Rodríguez Zapatero. Se o Estatuto catalán chega a bo
porto e non se converte nunha auga chirle tipo “café para todos” estariamos clausurando
unha transición ata o de hoxe incompleta. Daquela, moitos nacionalistas
galegos, vascos e cataláns comezariamos a toparnos cómodos neste estado das
nosas angustias e desvelos. Logo debería ir tamén o noso, aínda que neste caso
e coma sempre teremos que agardar polas incertezas e miserias das disputas de
poder no partido da oposición.
O
segundo maciño de ilusións vai cos proxectos gobernamentais de recuperación da
memoria histórica. Cumpriranse setenta anos da aprobación do Estatuto de
Autonomía de Galicia pero tamén da chegada de Atila a Galicia. Catro décadas de
silencio franquista e practicamente tres de amnesia fraguista. Teremos que
recuperar o tempo perdido neste fatal esquecemento da historia. Os dereitos
políticos de Galicia non é unha “inventio” dos últimos anos como pensan en
moitos núcleos do conservadorismo españolista, houbo un Estatuto aprobado hai
setenta anos que a sublevación militar chapodou. Mais tamén persoas que
empurraron o seu para que o Estatuto de Galicia nacese, entre eles, e sobre
todos eles, Lois Tobío e Ricardo Carballo Calero que en maio de 1931
presentaron o Anteproxecto de Estatuto
por eles redactado. Na comisión daquel anteproxecto encargado polo
Seminario de Estudos Galegos participaran tamén Paz Andrade, Bóveda e Risco. De
Tobío celebrarase en 2006 o centenario do seu nacemento. Sobre Carballo Calero
hai un pesado silencio oficial. Que boa data este 2006 para que a Real Academia
Galega lle dedicase o Días das Letras Galegas! Non vai ser así e será outra
inxustiza miserenta. Dicíame hai uns días o máis importante traballador do
galeguismo cultural e político vivo, cando moitos dos que se opoñen a
concederlle o Días das Letras a Carballo Calero aínda non naceran, xa el tiña feito máis por Galicia que fixeron
todos eles no resto da súa vida.
Coa
memoria hai que recuperar os nomes e as traxedias que provocou a chegada de
Atila. Neste labor impulsado dende a Consellería de Cultura debería implicarse
a tantas veces gabada e tan escasamente presente “sociedade civil”. A
recuperación da memoria é labor das entidades culturais, dos sindicatos, dos
centros de investigación, das universidades, dos historiadores, dos artistas...
e tamén do goberno.
Que
en 2006 as miñas-vosas ilusións se
cumpran.
A
Peneira
1ª
quincena de novembro de 2005
Ningún comentario:
Publicar un comentario