 |
| Muro de Berlín. |
Como
as persoas, as cidades tamén se cruzan no camiño; sen agardalas.
Pásame con algunhas, como Berlín. Cidade que non estaría entre as
miñas prioridades viaxeiras, en especial por ser un de caste
pousona. Primeiro por un agasallo e despois por un galano amoroso e
musical, o caso é que, en menos dun ano, andei en dúas ocasións
polo “Unter den Linden”.
Acudimos
a gozar dun divertido e magnifico home-paxaro, un espectacular
Sarastro, unha non tanto, nin tan maléfica, Raíña da Noite e a
súa filla, seria en exceso, e un insulso Tamino, rodeados dunha
espectacular escenografía condicionada polas reducidas dimensións
do Teatro Schiller. Ao día seguinte acudimos ao racionalista
edificio da Filharmónica para escoitar a súa orquestra interpretar
o “Concerto para piano nº 2” de Rachmaninov e a “Sinfonía nº
3” de Tchaikovsky. Sendo eslavos orientais e apaixonados os
compositores, non podían ser menos nin o director, nin o pianista,
ambos rusos e xudeus. O leste paira incesante sobre o ceo berlinés.
Rematado
o tempo musical veu o corpóreo. Encamiñámonos cara á espectacular
praza do Sony Center, esa especie de pica vitoriosa, como todo o
conxunto da nova Postdamer Platz, chantada polo triunfador
neoliberalismo multinacional nos campos da desolada terra de ninguén
das décadas do muro. As grandes marcas levaron alí, como os Médicis
ou os Papas no renacemento a Buonarroti e Sanzio, aos Piano, Rogers,
Jahn, Moneo, Isozaki...
Naquel
barullo de xente procuramos un lugar onde petiscar calquera cousa e
fomos escoller, naquela feira do cosmopolitismo globalizado, un deses
masivos sitios de comer rápido que venden unha aparente identidade
con sabores, cheiros e estilos uniformes. Neste caso foi un
australiano que xoga co exótico reclamo da carne de canguro.
Mais
non quería falar de viaxes, música, arquitectura, ou fast food,
senón de persoas. O caso é que ao remate da lambiscada, ao
dirixirnos cara á saída, escoitamos un eufónico ¡que pasen unha
boa noite!. Quen nos desexaba bo descanso era un mozo parapetado tras
un atril dende onde ordenaba a clientela segundo fosen quedando mesas
baleiras. Como é lóxico, a el nos diriximos para agradecerlle os
seus desexos e falar entre paisanos. Ante as nosas preguntas díxonos
que era de Brión. Nese momento cruzáronseme pola cabeza Lois Tobío
e as súas décadas1
nas que lembra Berlín e Santa Minia. Pregunteille se ía moito pola
carballeira e, nun correcto galego de enxebre sonoridade, contestoume
que de cando en vez para que o cativo fose coñecendo os avós. Dixo
cun aquel de tristura, ou iso me pareceu, como se soubese que para o
rapaz e mesmo para el as torres de Altamira fican no territorio da
nostalxia infantil.
O
barullo non deixa tempo para falar, gustaríame saber máis das
circunstancias vitais daquel mozo; supoño que máis ou menos
semellantes ás da tía do meu neto que ten un fillo, nomeado Andrés,
pero que naceu en Mainz, a beira do Rin, e unha filla, chamada Lola,
tamén nacida na capital do estado de Renania-Palatinado, na Maguncia
na que Gutenberg inventou a imprenta de tipos móbiles.
Mentres
un papaleisón anda a dicir, en sede parlamentaria, que a el o que
lle preocupan non son os que marchan senón os que non nacen. Claro,
pasmón, nacen fóra porque os pais emigran. Este farfantón sempre
“actúa con falta de pudor e recato”, isto é, un cínico,
segundo a definición actual e ben lonxe dos cínicos filósofos.
A
dereita gusta destas actitudes: o primeiro sospeitoso da pobreza é o
pobre que non andou espelido ou é un lacazán; a responsabilidade
dun país avellentado é das persoas egoístas que non procrean.
Seguen coa mesma actitude que Fraga, que chegara a falar do deber
patriótico de ter fillos.
Miren
vostedes, o que cómpre é descolonizar o país, desenvolver unha
economía autocentrada e xa nacerán cativos e cativas, e se non
virán doutro lado como Andrés e Lola ou o rapaz do mozo do
comedeiro australiano.
1 Tobio,
L.: As décadas de T.L., Ediciós do Castro, Sada, 1994
Ningún comentario:
Publicar un comentario