martes, marzo 06, 2018

A Patoca na Area Fofa


Varios “patrol” da Garda Civil collían naquela balea azul vomitada polo mar sobre a cativa praia enxertada no istmo de Monteferro. Algún alumno de Panxón avisoume: Profe, cacho maquina apareceu varada na Area Fofa! Cando rematei, achegueime. Alí estaba, rodeada de gardas civís de verde e doutros vestires que miraban e remiraban por aquí e por acolá. A cousa non era doada de entender. Era febreiro de 2009. A prensa recolleu amplamente a nova. Vinte metros de eslora, sete motores de 300 cabalos, GPS, radar, teléfono por satélite, 20.000 litros de gasolina, café, auga, cervexa, alimentos. Preto, un bote salvavidas, aínda cos remos. O escenario non era doado de interpretar. Algúns dos motores estaban rotos, seguramente por bater contra as rochas que acochan o breve areal; deberon abandonar a  planadora, aínda hoxe non se sabe  por que, baixar no bote e fuxir polo monte, ao mellor ata non moi lonxe; é posíbel que tivesen refuxio  preto. O mar arrastrou a balea azul, bateuna contra as rochas e ficou varada ao baixar a marea.

Anos despois souben, grazas ao libro de Carretero, quen era. Era a Patoca! A xoia da flota do Patoco, Manuel Abal Feijoo, cabeza dos clans de narcotransportistas que substituíran a anterior xeración, a dos célebres narcos da Operación Nécora. Cando foi aquel xuízo, O Patoco, aínda imberbe, estaba xa imputado. Ao preguntarlle por unha foto ao pé dunha planadora en Viana do Castelo, respondeu que a fixera para a súa moza, como outros a fan á beira dun Ferrari ou dun Porsche. Din que con oito anos xa manexaba e facía o pino coas lanchas polo medio das bateas.

Cóntalle un Garda Civil a Carretero que un día, pouco despois do cambio de século, mentres patrullaba con outro compañeiro pola ría cruzóuselles unha planadora, ou o que fose, porque voaba. Ocorréuselle ir tras dela. Saíron da Arousa e entrou na ría de Muros como quen dobra unha esquina, di o informante. Eran rápidos e bos. Pero nun momento metéronse nunha rateira, quedando sen saída. A lancha da Garda Civil tíñaos contra nun recanto. Entón a planadora ergueuse como unha moto facendo o cabaliño, púxose en vertical, virou sobre si mesma, deixárona caer e arrincou a tope no sentido contrario. Andaban a xogar. Era o Patoco.

A Patoca desenvolvía 126 km/h de velocidade punta e constante. Doce horas de viaxe entre  a Arousa e os Açores, ao contacto co barco tanque colombiano e veña de volta cargada a tope, rebotando contra o mar coa sensación de que vai partir a lancha, empapados, como debaixo dunha fervenza, escoitando o ruxido do motor, das ondas e do mar rompendo contra a  máquina. Esa velocidade eran capaces de mantela non só en mar aberto, senón no medio da ría entre bateas e rochas. Seica o casco e os aparellos custaran 100.000 euros e outros tantos cada un dos sete motores.

Cando A Patoca ficou varada na Area Fofa, non a conducía o Patoco. Un ano antes falecera ao atropelar cunha moto  un vello que estaba cruzando mal. Morreron os dous.

Velocidade e cartos fáciles engaiolan a mocidade. De haber unha Formula 1 de planadoras ao mellor o Patoco era tan famoso, respectado e rico como Fernando Alonso. Famoso érao en Cambados, entre os clans dos narcos, a garda civil e nos xulgados; rico en billetes e propiedades das que non podía gozar; respectado, daquela xa non afortunadamente. As mulleres de Érguete conseguiran tirar abaixo a imaxe de Robin Hood que aínda tiñan os primeiros narcotraficantes.

A Patoca, agora, seica serve para patrullar polo Océano Índico escoltando os pesqueiros para protexelos dos piratas somalís. Seguro que a levan máis a modo.

Mércores 21 de febreiro de 2018

Ningún comentario:

Publicar un comentario