 |
Seica
Luís de Guindos nos vai abandonar. O seu moito valor chamouno a empresas de máis alto fuste. Din
que se vai sentar, non sei se á destra
ou á sinistra, nada máis e nada menos
que á beira do poderoso Mario Draghi.
Unha
fulgurante carreira na administración e na empresa. No seu devir nunca se
distinguiu moi ben unha cousa da outra, pasando de consellos de administración a
cargos públicos e destes para os outros
sen alterar a continuidade.
Brillante
analista económico, sendo secretario de Estado de Economía no goberno absoluto
de Aznar, declarou que en España non había burbulla inmobiliaria senón “una
evolución de los precios al alza”.
Nese
tempo teceu unha estreita amizade co seu ministro Rodrigo Rato. Tras perder as
eleccións de 2004, nomeárono membro do Consello Asesor de Lehman Brothers en
Europa e director para España e Portugal, cargo que exerceu ata que o banco
quebrou e arrastrou a economía internacional á crise financeira de 2008, mais a
súa valía permitiulle pasar á división
financeira de PricewaterhouseCoopers, unha desas auditoras que miran sempre para
un lado.
Regresou
á area pública como ministro encargado de tres cousas: a contención drástica do
gasto (vulgo, recortes en plan besta), reforma laboral (ergo despidos baratos e
recortes dos salarios) e do sector financeiro (que o peixe grande se pape ao
cativo). O seu regreso ao Ministerio coincidiu co golpe de estado dos
tecnócratas en Grecia (Papademos), Italia (Monti) e no BCE con Draghi, agora o
seu xefe directo. Este, na súa carreira, conta con páxinas gloriosas, como
cando, sendo vicepresidente de Goldman Sachs, asesorou a Karamanlis para
ocultar a magnitude do déficit grego.
Varufakis
fai varias referencias a De Guindos nas memorias temporais ás que nos referimos
en varias ocasións. Nas reunións do eurogrupo coincidían un ao lado do outro.
Un día de especial tensión para o heleno foi cando, despois de que Tsipras
aludise a que o FMI tiña unha responsabilidade criminal no caso grego,
Christine Lagarde, sentouse dicindo: “ola, chegou a xefa dos criminais”. Nesa
reunión, Dhragi, na vez de procurar alternativas, limitouse a recitar a
cantidade de millóns de euros que os depositantes estaban a retirar dos bancos
día tras día; en plan simpático De Guindos inquiriu, mañá abrirán os bancos?;
Coeuré, o axudante de Draghi, retrucou, si, mañá abriran, pero o luns? Apunta
tamén o autor que o ministro español non perdía oportunidade de aliñarse con
Wolfgang Schäuble cada vez que tiña oportunidade en cotra do goberno de Syriza.
Nunha
ocasión, no despacho do español, tomando unha paella e un viño tinto, De
Guindos sorprendeuno pola súa afabilidade e propoñéndolle estar no mesmo bando
gregos, italianos e españois. O grego
preguntoulle: Que me estás a dicir. Xa non estades interesados en acabar co
noso goberno? Reproduzo o que ven a continuación:
“Luís se lo
pensó un instante.
-No, ya no
–dijo con una sonrisa traviesa
-¿Que ha
cambiado? –pregunté-. Tenía la impresión de que te habías unido a Wolfgang en
su busqueda del grexit.
-Lo que ha
cambiado –respondió Luís pensativo- es que para nosotros Podemos ya no supone
una amenaza comparable a la de hace unos meses."
A
conversa foi o 8 de maio de 2015. Debeu ser o efecto da paella e da copa de
viño.
Luns, 19 de
febreiro de 2018
Ningún comentario:
Publicar un comentario