 |
| L. Seoane: Retablo. 1973-1977 |
En
política, hai ocasións en que debes
estar no bando correcto e perder.
J.
K. Galbraith
Seis
anos despois, dúas lexislaturas feijonianas, trinta e cinco anos de autonomía,
trinta gobernados pola chaqueta revirada do franquismo sociolóxico... cun estatuto herdado do PG que Castelao acadou “in extremis” e subsidiario do “apaciguamento” de Cataluña e o País Vasco.
Todo un ciclo histórico longo transcorrido... e que temos?
Temos
un territorio desartellado, descompensado, coa xente agrupada entre a dorsal de
Don Ramón e o mar de Manuel Antonio; un interior despoboado, fatalmente
avellentado, coas pensións máis miserables de España e recortadas polos
austericidas; socialmente descrido, emocionalmente estragado, sen confianza,
nin esperanza, agardando o exterminio coa oposición de Ses e os mozos e mozas
resistentes e maltratados. Recuperamos, iso si, a nosa tradición emigrante para
que se nos escape como a area entre os dedos
a mocidade mellor formada que tivemos nunca, cansa de resistir; unhas
elites provincianas; uns medios de comunicación entusiastas do etnocidio cultural e lingüístico. Un proxecto de país que
non vai máis alá dun parque temático turístico e dúas plantas de montaxe e
distribución. Un sálvese o que poida na mellor tradición da enrrabiante
acusación de individualismo.
Alguén
está disposto a opoñerse ao exterminio máis alá de brincar nun concerto ou laiarse
coas amizades? Aínda é posíbel ? Pódese intentar?
É
evidente que, se compartimos a basta descrición das liñas anteriores, non hai
moita marxe de manobra. É evidente que se non somos quen de reagrupar forzas e
ordenar obxectivos haberá moitas menos
posibilidade. É evidente que sen un grande esforzo de xenerosidade e comprensión
non é factible un agrupamento popular. É evidente que sen esta unidade precisa
non é realizábel un programa alternativo, fóra de calquera caste de
grandilocuencia, de salvación democrática, nacional e popular, sen que a orde
minimice o valor de cada termo.
Hobsbawm
ten escrito sobre a “insólita alianza” entre o comunismo e o capitalismo
liberal que puxo fin ao fascismo nos anos corenta do outro século; pode
semellar tamén insólita a alianza entre as esquerdas, nacionalistas ou non, pero
é evidente que é moito máis doada, aínda que quizais moita xente non a vexa urxente;
daquela a ver se temos un ollo de vidro como o que lle puxo Castelao ao seu
esqueleto para pasear polo cemiterio.
Os
resultados dos acordos políticos dependen, en moitas ocasións, de dous factores:
a vontade de realizalos e a empatía entre as persoas realizadoras. A vontade
non está en correlación coa dificultade. Hai acordos insólitos e outros
imposibilitados por miudezas.
Permitan
unha reflexión prepositiva de observador á marxe. Cáles serían as actitudes
facilitadoras do insólito acordo entre un mundo difuso e outro disciplinado?
Por unha banda, semella imprescindible o
respecto á autoorganización, isto é, que quen resolva e decida sexa a cidadanía
participando sen dependencia de estruturas foráneas e con liderados propios,
non subsidiados. Pola outra, a renuncia ao exclusivismo, o respecto por outras
perspectivas, a posibilidade de matiz. Se queren, en plan basto, que se manteña
o equilibrio entre o “patriotismo español” e o “patriotismo de partido”.
E
logo está a empatía. Ai a empatía! Cousa difícil de entender. A consolidación
da remuda xeracional pode facilitala, se conta coa precisa colaboración das
persoas boureadas por vellas antipatías.
Hai
por diante unha certa marxe temporal pero tamén recomposicións políticas,
elementos facilitadores e procesos diverxentes.
As
municipais do ano vindeiro serán un primeiro chanzo no tratamento da urxencia. Por unha banda facilítao,
porque as estruturas partidarias teñen
menos peso, pola outra as anti-empatías poden dificultar un acordo tan simple
como non meterlle o dedo no ollo ao do lado, un discreto pacto de non agresión,
un xesto de distensión alí onde sexa posíbel, por exemplo fóra das cidades, onde
as bases activas poden asentar a unidade popular, ás veces aprendendo a perder.
Nestas eleccións é cando as voces que se laian da ausencia de unidade teñen que
facerse ouvir, a xeito de rebelión das persoas activas para facilitar acordos
posteriores.
Dous
meses despois das municipais haberá eleccións europeas. Non se pode descartar
que se convoquen xerais nese mesmo ano ou mesmo antes. Despois as galegas.
Hai
ganas de propoñer algo?
Sabado, 3 de febreiro de 2018
Ningún comentario:
Publicar un comentario