domingo, xuño 25, 2017

A saudade do violín kurdo

Baris Yazgi tocando o violín.  Gazete Manifesto.
Baris significa liberdade. Baris era kurdo. Baris era mozo.  Baris era un fuxitivo. Nos anos noventa o exército turco desfixo a súa aldea kurda. Os Yazgui, como miles de compatriotas, con sete fillos e dúas fillas, perdéronse polas rúas de Istambul vendendo panos de papel. A un dos irmáns agasallárono cunha vella guitarra; tocaba cancións kurdas nunha avenida e hoxe é un músico coñecido. Foi el quen lle regalou o primeiro violín a Baris, o máis cativo dos mozos Yazgui.

O premio Princesa de Asturias recoñece a Unión Europea co Premio á Concordia por ter contribuído a defender  valores como a liberdade, os dereitos humanos e a solidariedade.

Hai máis de quince anos que o maior dos Yazgui acadou as costas itálicas nun vello e enorme barco escangallado e preñado de persoas. Chegou a Gante onde traballa de cociñeiro na agarda da concesión da nacionalidade.

A Unión Europea comparte uns valores  que proxectan esperanza cara ao  futuro e son exemplo de progreso e  benestar, di a acta do xurado.

No enceto de 2016, o máis novo dos Yazgui cruzou a Atenas polo Exeo do rei ateniense que se guindou ás súas augas ao saber da falsa nova da morte do seu fillo Teseo. Daquela aínda non entrara en vigor o pacto entre a  UE e Turquía sobre a devolución das persoas migrantes que chegan ás illas gregas. Pillou un tren ata Gante. Na lea do camiño tivo que empeñar o violín. O irmán acalmouno e xestionou a recuperación do instrumento. Baris tocouno polas rúas.

En 2015, centos de persoas chegaban cada día a Grecia e Italia na procura de refuxio. O peche da ruta dos Balcáns deixou varadas milleiros de persoas. Os estados da UE compartiron a responsabilidade de acollelas e estableceron cotas. En setembro deste ano remata o prazo. Os países da UE só recolocaron 20.869 persoas das 98.255 acordadas.

Baris tiñan un algo no peito que o apreixaba. Aínda que estaba co seu irmán e tocaba cun grupo, sentiu morriña, saudade. Sentimentos tan reais como as máis bastas materialidades. O outro día díxome un vello migrante londiniense, eu tiña que vir, de vez en cando, respirar. Tamén Baris tiña que respirar, regresou prendido pola nostalxia, despois de seis meses en terras belgas. Chegou o 15 de xullo do ano pasado; ás poucas horas os tanques ocuparon as avenidas de Istambul e as pontes do Bósforo mentres os cazas voaban baixos.

O xurado destacou que o maior logro da UE fronte ás históricas hostilidades europeas foi propiciar “o máis longo período de paz da Europa moderna”.

Baris lamentouse. Non é preciso ser un militante kurdo para sentirse asfixiado.Tentouno en varias ocasións; sen que a familia o soubese procurou contactos cos traficantes que levan xente, en botes remendados, ata as illas gregas. O pacto antimigratorio entre a UE e Turquía xa estaba en vigor.

Na agarda, Baris gañaba a vida co seu violín na recepción dun hotel en Istambul concorrido por viaxeiros intercontinentais da Europa premiada en Oviedo. Vivía na casa dos pais ou cun seu irmán, ata que un día desapareceu levando o violín.

O Goberno de Rajoy só acolleu 1.304 persoas das 17.000 refuxiadas que son o seu compromiso coa UE, un 7%.

Cando un dos irmáns soubo do afundimento dun bote no Exeo, tentou poñerse, sen conseguilo, en contacto con Baris, chamou a garda costeira preguntando se atoparan un mozo cun violín.

A familia fica esgazada. Culpan os traficantes e as autoridades, mais Baris xa non está, afogou co seu violín no mar da civilización camiño da illa da poesía, antes chamada Mitilene. Sabía nadar pero quixo salvar o violín. Estragouse un chisco.

A súa irmá pequena quere aprender a tocalo.


Mércores 21 de xuño de 2017

Ningún comentario:

Publicar un comentario