É
ben sabido que os estereotipos non son a realidade aínda que, ás veces, sirvan
para explicala. Sempre me chamou a atención a descualificación, entre os meus
familiares maiores, e os seus amigos, sobre os italianos aos que alcumaban por
sistema como covardes. Falaban da guerra de España na que foron compañeiros de
bando; esa idea tamén a difundía o discurso oficial franquista e probablemente
tiña a súa orixe no cambio de bando en 1915, na Gran Guerra. E digo que me
chamaba a atención porque despois nos partidos de fútbol eran moi leñeiros e
polo tanto valentes ou cando menos non parecían ter moito medo a mancarse. Non
sei se seguen tendo ese xogo viril dos tempos do “catenaccio”.
Dicían
tamén que eran uns presumidos, que ían feitos uns pinceis, cos seus uniformes
cheos de medallas, aínda que a primeira vez que entrei en Italia, nun bar, o
que me topei foi un barrigón galdrumeiro en camiseta de asas con manchas de
tomate. Outro estereotipo.
É
evidente que os cataláns non son, cando menos todos, uns “fenicios”. Pero a
acepción pode servir para argumentar o seu carácter comercial e emprendedor,
por outra banda xeneralizado entre todos os pobos que beirean o Mediterráneo..
Estereotipo que tampouco casa moi ben coa decisión coa que unha gran parte da
sociedade catalá afrontou o proceso de reivindicación pola parte da súa
soberanía exercida polo Estado español a pesar das catastróficas consecuencias
económicas que anuncian, un día si e outro tamén, os medios de comunicación,
tanto os mal chamados “nacionais” como aqueles acomplexados “de provincias” como os principais lideres
políticos e económicos que non teñen problema en ceder amplas cotas de
soberanía á Unión Europea ou á OTAN.
Xa
tiña as miñas dúbidas ao respecto de interpretar os estereotipos moi ao pé da
letra. Confirmeino o outro día, cando un coñecido, home forte, poderoso, grande,
de pescozo de buldog, camisa arremangada e aires enérxicos, que ademais é un
boca aberta, un barallocas, un pouco tolitates pero tamén garatuxeiro e
falangueiro; en fin un galo botado para diante que quería falar con alguén da
casa de enfronte. Bateu nunha campaíña que teñen ben visible no portón. Saltoulle
un can deses que teñen cara de can. O rufo baralleiro saíu a escape, tremendo como unha vara verde, meteuse
dentro do coche e bloqueou as portas. Por suposto que o can o único que fixo
foi achegarse ao portón, iso si,
ensinado os dentes. A cousa resolveuse a berros. A señora da casa, dende a
terraza da casa, que o can non facía nada e que xa baixaba abrirlle e o
aguantaba. O palabreiro dende o coche, coa ventaíña un chisco aberta, que ou o
ataba cunha cadea ou el non entraba. Ao
final “pirouse” pois o can canto el máis berraba, máis ladraba.
Cando
ollei a escena acordeime dunha anécdota que contaba Casares sobre Risco. Como
ben saben entre as xentes do círculo de Galaxia, difundiuse a idea de que a
actitude de Risco, durante a guerra e no franquismo, explicábase por ser un
home moi medroso, vamos, un caguiñas; reforzaban a súa benevolente tese con
referencias ao seu aspecto físico apoucado, de pouca cousa, de non ter nin onde
levar media hostia, en fin un xirico, e a ser unha persoa delicada, fina, un
xirifeiro e falto de carácter ou xirigaito. Xa o outro día comentei que esta
non era a visión de Casares, nin de moitos dos galeguistas máis novos, e hoxe
supoño que ninguén pensará que se chega ao fascismo ou ao protofascismo, unha
ideoloxía propia de valorosos servidores da patrias e culturas, pola vía do
temor.
Pois
ben, seica un día Risco e algúns dos artistiñas foron dar un paseo despois do
café. Pillaron pola estrada de Celanova e cando xa levaba un bo anaco pateado
saltoulle un can ameazante, “con cara de can” e ouveos lobeznos. Os novos
artistiñas, uns máis e outros menos, botaron a correr mentres erguían a perna,
baixaban as mans e viraban as costas para protexer as súas partes varonís. O
apouvigado Risco ficou quieto mirando o can, ata que acougou. A ausencia de
movemento non semellaba que fose por unha parálise medorenta, pois ao pouco pasoulle
a man pola cachola e o can apartouse movendo o rabo.
Domingo, 4 de xuño de 2017
Ningún comentario:
Publicar un comentario