luns, xuño 26, 2017

Tonsura, censura*

Os de Montrigo foron todos curas ou frades, eles. Elas, monxas. Ficou na casa o vinculeiro, Manuel. Ao que peor lle foi. Traballou toda a vida e non saíu de andar coas vacas. Así razoaba o meu tío-avó Nilo. Pola contra tanto uns coma outras comeron quente e andaron limpos. Ata, por mor dos moitos anos que viviron e a escaseza de vocacións, non pola súa valencia, mandaron en conventos. Un deles chegou a bispo, de moi velliño, iso si, e por pouco tempo, pero chegou.

A Amelia foi de vocación serodia. A verdade é que non foi vocación, senón outra cousa. O caso é que unha das de Montrigo de Palio birloulle o mozo cando xa estaban comprometidos. O bonito do caso é que a ladroeira chamábase igual que a roubada, só que cunha letra diferente. Na vez de Amelia era Amalia. Pero meu tío-avó gozaba facéndose o parvo e tocando os nefres. Así que dende que soubo da desgraza, facendo o apaiolado cada vez que topaba a Amelia chamáballe Amalia e logo desculpábase dicindo: tamén che vai ser boa casualidade! Ao darlle as costas poñía o fociño coma coello e ría para dentro. A pobre muller arrubiaba e botaba lume polos ollos. Co tempo foille pasando, pero aínda xa cos hábitos grises lambidos polo tempo, cando se topaban pola festa da parroquia, un non deixaba de reiterar a broma, que xa se facía pesada, e outra de arrenegar daquel demo, para os seus interiores.

Os de Montrigo non lle caían ben, como case ninguén. E peor o vello, que cada vez que lle tonsuraban un fillo proclamábao por toda a parroquia como se fose o kaiser declarándolle a guerra a quen se lle poñía por diante. O meu tío-avó non podía deixar que gozase da súa ledicia e moito menos que fachendease, relambido, do éxito social da súa caste. Así que procurou de novo un xogo entre perverso e babeco. Facía que non lle saía a verba e preguntáballe, Manuel cando che censuran o fillo? Ao primeiro respondíalle: Non é censura, que é tonsura!; non tardou en decatarse que de panoco o Nilo tiña pouco.

Acordei do da tonsura estes días pasados por mor da censura. Ao mellor, nestes tempos de avance da laicidade, xaora, hai quen non lembra a tonsura. Por aquí levábase a de estilo romano, un circulo rapado na coroa da cabeza. Era unha marca iniciática imposta polo bispo e que representaba o primeiro grao clerical que indicaba tanto a disposición como a preparación para recibir as ordes sacerdotais.  Hai uns cincuenta anos que o Papa a eliminou.

Tamén a censura debatida no Congreso ten algo de tonsura. Nas dúas que lembramos neste último período pluriparidista, unha rematou cumprindo o destino sacerdotal, a de Felipe González, mesmo elevado aos altares da infalibilidade, ou iso cría el, ata hai uns meses. A outra nunha zarracina que só serviu para deixar a marca da pretensión nun señor apelidado Hernández Mancha que non debe aínda hoxe saber se a censura era para el ou para o outro.

A tonsura podía non rematar no sacerdocio. De feito cando o Papa a retirou foi no tempo no que os abandonos das vocacións inzaron como fungos para desespero de nais e pais, desacougo das autoridades eclesiásticas e prevención das policiais. Na mesma lóxica a censura pode rematar, ou non, na presidencia.

En principio o censurante xogaba coa vantaxe santifical do apelido, mesmo realizou o rito iniciático poñendo chaqueta e garabata e deixando os labores ingratos a súa portavoz parlamentaria. Máis non sei eu se terá moita vocación.

*Publicado en A Nova Peneira, finais de xuño de 2017


Ningún comentario:

Publicar un comentario