Os
de Montrigo foron todos curas ou frades, eles. Elas, monxas. Ficou na casa o
vinculeiro, Manuel. Ao que peor lle foi. Traballou toda a vida e non saíu de
andar coas vacas. Así razoaba o meu tío-avó Nilo. Pola contra tanto uns coma
outras comeron quente e andaron limpos. Ata, por mor dos moitos anos que
viviron e a escaseza de vocacións, non pola súa valencia, mandaron en
conventos. Un deles chegou a bispo, de moi velliño, iso si, e por pouco tempo,
pero chegou.
A
Amelia foi de vocación serodia. A verdade é que non foi vocación, senón outra
cousa. O caso é que unha das de Montrigo de Palio birloulle o mozo cando xa
estaban comprometidos. O bonito do caso é que a ladroeira chamábase igual que a
roubada, só que cunha letra diferente. Na vez de Amelia era Amalia. Pero meu
tío-avó gozaba facéndose o parvo e tocando os nefres. Así que dende que soubo
da desgraza, facendo o apaiolado cada vez que topaba a Amelia chamáballe Amalia
e logo desculpábase dicindo: tamén che vai ser boa casualidade! Ao darlle as
costas poñía o fociño coma coello e ría para dentro. A pobre muller arrubiaba e
botaba lume polos ollos. Co tempo foille pasando, pero aínda xa cos hábitos
grises lambidos polo tempo, cando se topaban pola festa da parroquia, un non
deixaba de reiterar a broma, que xa se facía pesada, e outra de arrenegar
daquel demo, para os seus interiores.
Os
de Montrigo non lle caían ben, como case ninguén. E peor o vello, que cada vez
que lle tonsuraban un fillo proclamábao por toda a parroquia como se fose o
kaiser declarándolle a guerra a quen se lle poñía por diante. O meu tío-avó non
podía deixar que gozase da súa ledicia e moito menos que fachendease,
relambido, do éxito social da súa caste. Así que procurou de novo un xogo entre
perverso e babeco. Facía que non lle saía a verba e preguntáballe, Manuel cando
che censuran o fillo? Ao primeiro respondíalle: Non é censura, que é tonsura!;
non tardou en decatarse que de panoco o Nilo tiña pouco.
Acordei
do da tonsura estes días pasados por mor da censura. Ao mellor, nestes tempos de
avance da laicidade, xaora, hai quen non lembra a tonsura. Por aquí levábase a
de estilo romano, un circulo rapado na coroa da cabeza. Era unha marca
iniciática imposta polo bispo e que representaba o primeiro grao clerical que
indicaba tanto a disposición como a preparación para recibir as ordes
sacerdotais. Hai uns cincuenta anos que
o Papa a eliminou.
Tamén
a censura debatida no Congreso ten algo de tonsura. Nas dúas que lembramos
neste último período pluriparidista, unha rematou cumprindo o destino
sacerdotal, a de Felipe González, mesmo elevado aos altares da infalibilidade,
ou iso cría el, ata hai uns meses. A outra nunha zarracina que só serviu para
deixar a marca da pretensión nun señor apelidado Hernández Mancha que non debe
aínda hoxe saber se a censura era para el ou para o outro.
A
tonsura podía non rematar no sacerdocio. De feito cando o Papa a retirou foi no
tempo no que os abandonos das vocacións inzaron como fungos para desespero de
nais e pais, desacougo das autoridades eclesiásticas e prevención das
policiais. Na mesma lóxica a censura pode rematar, ou non, na presidencia.
En
principio o censurante xogaba coa vantaxe santifical do apelido, mesmo realizou
o rito iniciático poñendo chaqueta e garabata e deixando os labores ingratos a
súa portavoz parlamentaria. Máis non sei eu se terá moita vocación.
*Publicado
en A Nova Peneira, finais de xuño de 2017
Ningún comentario:
Publicar un comentario