Velaí vén

Pendurei un bo ramallo de estraloques na lumieira. Ao raso ficou, contra Dumio, o cacho para que apañe o orballo, cunha boa presada de romeu para a ledicia, sempreviva dos tellados e herba luísa, das dúas Luísas, para os bos amores; malva, roseira brava e fiúncho, contra o mal de ollo; un chisquiño de codeso para varrer o mal, ruda e ourego. Todo a macerar cunha codia de sabugueiro, outra de amieiro, unhas follas de salgueiro de Chaín, outras poucas do umeiro da Barxa Redonda, dúas de laranxeira, outras tantas do limoeiro de San Miguel, de Oia, e unha ben grande de figueira, por riba, tapando a manchea de visgo embebido.

No mar de Panxón escintilan azuis. Estouran rosas baixo o seu ceo, brillan moxenas brancas, galopan violetas . Na tona pestanexan amarelos, esmuxican verdes, estrelecen vermellos con entretecidos laranxas. Esbouran os foguetes mentres, entre as Estelas, avanza, sen pausa, unha brétema húmida que inunda.

Na mañanciña aparto as follas da auga de sete fontes e fuxindo por tras da neboeira mariña a lúa esfacharea plena, reflectida nas augas sandadoras e anuncia o luceiro gozoso que vén espreguizándose cara nós.

Velaí vén, velaí vén... dende o fondo dos tempos e do humus terreo.

Velaí vén, velaí vén... a miña neta Aldara.

Domingo, 25 de xuño de 2017