Ata
o momento ao nacionalismo español liberal-progresista cústalle un mundo afastarse dos ideoloxemas creados,
ao longo de dous séculos, polo nacionalismo conservador, católico e
autoritario, e nunca comprendeu nin a necesidade de esgazarse da matriz
monárquica para competir con este, as dúas veces que o intentou (1873, 1931)
fracasou,nin a imprescindible renuncia á grandilocuencia da nación-estado para dialogar
en pé de igualdade cos nacionalismos que, en “lapsus” chauvinista, denomina
periféricos.
É
ben certo que a crise económica de 2007,
as austericidas, e fracasadas, medidas para saír da mesma e a putrefacción do
réxime de 1978 recuperaron para o “relato” das esquerdas españolas un difuso federalismo
de inspiración liberal-progresista. Discurso, antes empregábase este termo na
vez do actual e vulgar “relato”, que bate sempre na pedra das definicións; de “o concepto é o concepto” ou como
demandaban os ácratas dos meus territorios adolescentes: Que se defina la U, Galicia qué es, colonia o champú? Algún tempo despois
Casares empregou parte da chanza para encabezar un artigo en El País que, segundo teño entendido, lle
apesarou moito escribir. Así era, ata se arrepentía de ter escrito Cambio en tres.
Pois
nesas andamos. No concepto. Quen encerellou o asunto de forma xenial foi a
incombustible presidenta da xestora do PSdeG-PSOE, que como flamante nova integrante da
executiva do seu partido nutriz e do seu comité federal (significante baleiro)
e ante a conceptual pregunta dun xornalista avezado: ¿Es España una nación de
naciones? Respondeu contundente: “Si. Hay que ser realistas y reconocer la
realidad plurinacional del Estado Español”. O xornalista, con manifesta
intención de facerlle un favor á entrevistada, e esta esquecendo que ás veces a
mellor resposta é a calada, inquire: ¿Galicia es una nación?. Se a cousa viña
enleada agora xa non atopamos a punta do nobelo: “Es un país. Es una
nacionalidad que tiene las características
suficientes para mantener una diferenciación dentro de Estado español, pero con
unas características que sí que pueda decirse que somos unha nación”.
A
ver. Pódese dicir ou non? Que somos, nacionalidade?, histórica?, nación de
naciones?, país?,nación a secas?.Buf!, moita enmarañada.
Ata
o de agora o federalismo progresista nunca pasou de ser unha lenda para
engaiolar periferias. Agardemos que o esforzo conceptual na procura de
respostas ao enguedello que habita nas esquerdas españolas, novas e vellas, e
que tan ben expresou Pilar Cancela, xere farturentos froitos alternativos.
Domingo,
18 de xuño de 2017
Ningún comentario:
Publicar un comentario