Titulares dun latrocinio

Sede do Banco Popular-Pastor, antes do Pastor e primeiro do Banco de Vigo. Obra de M. Gómez Román.

Miña nai perdeu cen euros onte. Seica había moitos anos meu pai mercara 100.000 pts en accións do Pastor, por consello dunha boa amizade que traballaba naquel banco que un día fora de obediencia galega. Pasaron os anos, meu pai faleceu, xa hai moito, e miña nai mantivo a confianza no seu banco. Xa non estaban ningún dos coñecidos, uns morreran, outros xubiláranse, pero ela mantívose fiel ao seu banco. As accións hai tempo que deveceran. Ela ben o sabía que para contas e moitas outras cousas é ben  espelida. Ficaban 100 euros. Agora aos seus 87 anos deixounos ir, que o demo os leve! O malo é que quedou sen banco e non quere levar os cartos da máis que escasa pensión dunha viúva para un deses poucos tiburóns que devoran os pequenos. Así rebenten, que canto máis teñen, máis queren.

Coñecida a desfeita, ou refeita, bancaria, merco a prensa de realidades paralelas. Para a do norte, todo é ledicia, felicidade. Leo asombrado “Las consecuencias de la compra del Popular. EL SANTANDER SE CONVIERTE EN EL SEGUNDO BANCO DE GALICA. La entidad tiene ahora 1.900 empleados en la comunidad al sumar los del Pastor. Los depósitos están garantizados, pero los accionistas del Popular pierden su inversión”.

Para a do sur os titulares van pola banda dramática: “LA ENTREGA DEL POPULAR AL SANTANDER POR 1 EURO LIQUIDA AL PASTOR Y DEJA EN EL AIRE LA BARRIÉ. Europa interviene para evitar su quiebra: los 305.000 accionistas pierden su dinero. Inquietud en la plantilla gallega: 1.100 trabajadores… La Barrié se queda sin financiación para la obra social al diluirse a cero su capital”.

Dous mundos, dúas verdades, dous intereses...; mesmo contrasta que o medio do norte nin solte un laio polo que quedaba dun Banco que o foi todo na cidade, nin do apelido, referencia do poder local durante case dous séculos.

A pesar de que o meu pai sempre deveceu pola miña carreira bancaria,  daquela ser empregado de banca era o cumio de quen pretendía chegar a ser clase media baixiña, esta nunca se realizou. Intentouno. Ao rematar COU mandoume a unha entrevista co director da oficina viguesa do Banco Hijos de Olimpio Pérez que seica me ía contratar como “botones”. Se o fondo dos espellos non me atorda a oficina debería estar na Praza da Constitución. A banca dos Pérez Sáenz debía andar nas últimas e do “asunto”; por fortuna, nunca máis se soubo.

Moitos anos mais tarde, por mor de abrir unha conta para cobrar a miña primeira nómina seria, díxome que fose falar cun seu amigo que traballaba no Pastor. Entrei no  maxestoso edificio que deseñara Manuel Gómez Román, o secretario xeral galeguista, para o Banco de Vigo e preguntei polo seu amigo que saíu dunha enorme sala onde, cando menos, duascentas persoas ordenaban letras de cambio. Mandoume que fose a unha das ventaíñas.

Dicía que a pesar da miña frustrada carreira bancaria un non necesita demasiadas luces para decatase de certas cousas. Por exemplo, hai un ano o Banco Popular superou a proba de “stress” que as  serias, sensatas e modernas institucións europeas establecen para o control bancario. A resultas da proba esa eminencia económica que é o Sr. De Guindos anunciou que o Banco Popular, como o sistema bancario español, era solvente. Queda alguén solvente por aí?.

Como  meterse nun rescate público, despois dos 41 mil millóns de euros que nos “sisaron” eses anos atrás e das continuas mostras de confusión entre os petos públicos e os privados da que dan mostras os membros do Partido Popular, colléronlle medo e non se atreveron máis que a roubarllos aos pequenos accionistas que non “tiñan información”, os que sempre perden. Todo coa aquiescencia do Mecanismo Europeo de Resolución, da cova de Ali Babá renomeada como Banco Central Europeo e dos seus delegados territoriais.

Todo para roubarlle cen euros a miña nai.

Ando a ver se dou pirateado Le capital, o filme de Costa Gravas, para que o entenda.

Mércores, 7 de xuño de 2017