A delgada liña

É un fiíño fráxil, sutil, imperceptíbel, que se traspasa sen decatármonos, aquel que vai do éxito ao fracaso, do triunfo á derrota, da xenialidade ao ridículo, de heroe a vilán.

Esa escasa distancia, eses poucos segundos, eses escasos centímetros que levan á  gloria do sexto gol, cando só a ilusión do momento, a aceleración cardíaca, o entusiasmo desbordante, os ánimos acesos poden espremer as escasas forzas para acadar o instante de gloria no que a pelota voa ata bater na punta dun pé e entrar sorprendente entre tres paus e desatar a explosión gozosa duns  e afundirnos na desolación infinita a outros. Esa é a delgada liña.

O Barça non só remontou catro goles que traía nas costas dende París, senón que remontou o partido no Camp Nou, cando co 3 a 1 a continuidade no campionato semellaba tan pouco doada como a referencia bíblica a que o camelo coubese polo ollo dunha agulla. Uns días despois era derrotado en Riazor por un case desafiuzado Depor e olla de lonxe a posibilidade de gañar a Liga. Esa delgada liña.

O Celta viaxou con sensación de amargor ás beiras do Kalmius, as terras de soberanía incerta de Donetsk, e regresou exultante despois dunha vitoria extenuante: gol de cabeza dun central coa prórroga avanzada. Venceu sen satisfacción aos de Kuban e terá que viaxar ao Cáucaso con marxe incerta polo valor dobre dos goles de se dar o empate. Pero o domingo en Balaídos afastouse do tramo superior da táboa. Esa delgada liña.

O fútbol, deporte colectivo por excelencia convertido en espectáculo putrefacto, segue mantendo a súa grandeza cando é quen de representar os seus grandes momentos nesa tenue liña que nos leva da vida á morte.

Martes, 14 de marzo de 2017