 |
| Cassandra vera no xuízo. Foto EFE |
No
número de marzo das Novas do Eixo
Atlántico publiquei un artigo rotulado “Casandra apesarada”. Referíame
daquela á moza murciana que ía ser xulgada polos chistes que fixera en twitter sobre
Carrero Blanco. Infelizmente o artigo do hoxe ten que levar o título que xa
ven.
Cassandra
(con dous “s” escribe o seu nome) ten 21
anos. Cando naceu había trinta que Carrero Blanco “ascendera aos ceos”, así nos
chanceabamos daquela os mozos da idade actual da nosa infortunada protagonista,
tanto polo fervor relixioso do almirante como por ocorrer o atentado despois de
escoitar misa e comungar, xa que logo en “pleno estado de graza”.
Corenta
e tantos anos despois do feito a Audiencia Nacional acaba de condenar a rapaza murciana, estudante de Historia, a un
ano de cárcere porque os seus chíos son un “descrédito, burla e mofa a unha
vítima do terrorismo”. Foi xeneroso o tribunal de orde pública, escusen o
lapsus, pois a fiscalía solicitaba dous anos e medio de castigo carcerario.
Catro
anos despois do feito (1977) houbo unha lei de amnistía que serviu, é certo,
para liberar centos de presos políticos, moitos deles “engaiolados” polo
goberno dirixido polo almirante das “cellas mestas”, pero tamén, e sobre todo,
para absolver os sublevados en 1936 e os dirixentes da ditadura. Cinco anos despois
(1978) referendouse unha Constitución para instaurar un novo réxime democrático.
Mais as elites perviviron, tamén as xudiciais. A casta da España de hoxe segue
a considerar o franquismo lexitimado por dereito de conquista, pola vitoria en
1939.
Alguén
entendería que se condenase unha moza alemá por escribir que Hitler se
“suicidou ao ver a conta do gas” ou unha italiana por chiar que Mussolini
morreu de “fasciste aguda”? Non, verdade? Pero en España condénase unha rapaza
por lembrar que Kissinguer lle regalou a Carrero un anaco da lúa e ETA pagoulle
a viaxe. Ou será porque Cassandra sabe Historia?.
Por
iso se xulga esta rapaza, condenase e enfastíasellea vida por trece chistes.
Ela mesmo o escribiu no día que coñeceu a condena: “No sólo me quedo con
antecedentes, me han quitado el derecho a beca y destrozado mi proyecto de ser
docente. Me han arruinado la vida”.
No
artigo anterior, nun post scríptum a este mozo impulsor de aventuras
xornalísticas que é o Guillermo, o meu director, expresáballe as miñas dúbidas de se debía ou
non publicar o escrito por se algún deses fiscais o puidesen considerar unha
ameaza contra a seguridade cidadá. Agora volveríalle facer esa recomendación
que sei nin considerará.
Que
non triúnfe a estratexia do medo.
*Publicado en Novas do Eixo Atlántico, abril,
2017
Ningún comentario:
Publicar un comentario