O
profesor presenta o problema. Un tren sae de Barcelona en dirección a Madrid a
una velocidade constante de 300km/h; outro tren sae en sentido inverso a unha
velocidade constante de 325Km/h. O traxecto é de 1.000 km. En que punto da vía
se cruzarán. Responde o alumno ou alumna razoable: Non o sei profe, pero o que
se van é a estrangallar.
A
oportunista promesa (“apoiarei o Estatut que aprobe o Parlament”-2003-) de
Zapatero (para gañarlle a presidencia da Generalitat a CiU), con posterioridade
incumprida e, o que peor, con rexouba (lembren o “cepillado” do Estatut que
anunciou A. Guerra e despois aconteceu -2006-); o recurso de inconstitucionalidade
presentado polo PP -2006-; a sentencia do Tribunal Constitucional, 2010; a crise económica desatada en 2008 e a crise
de representación do réxime do 78 (o café para todos)... prenderon os motores
do tren catalán que ten prevista a súa saída para outono. Van alá case trece
anos da promisión zapaterista. Os trens están preparados para saír das súas respectivas
estacións, pola mesma vía e a velocidade endemoñada.
Alguén
terá que facer algo. E a quen lle corresponde é ao quen leva anos sen moverse
do sofá, coa bata posta, o Marca na man e o charuto na boca. Díxollo o mesmo
presidente do Constitucional o outro día cando abandonou o cargo e citou unha
frase de García Pelayo, primeiro presidente do Tribunal Constitucional: “Hay
problemas políticos que pueden resolverse satisfactoriamente por métodos
jurisdicionales, pero hay otros que solo pueden y deben resolverse por la vía
política”. É evidente que estamos ante un deses problemas que só “poden e
deben” resolver as instancias políticas.
Domingo,
19 de marzo de 2017
Ningún comentario:
Publicar un comentario