Como
xa comentei noutras ocasións teño a fortuna de poder escoller, non sempre, una
película, máis ou menos visible, ás veces boa, ou mesmo moi boa, cada fin de
semana. Fágoo nunha sala de cine como as de antes, de vila, sala grande,
butacas cativas, sosego, na que non venden nin chuches, nin flocos de millo,
nin coca-cola... E non só iso senón que antes de comezar a sesión lémbrannos, a
través dun rudimentario cartel proxectado na pantalla, que apaguemos os nosos
móbiles, que non se permite comer pipas ou outros produtos que fagan ruídos nin
levar botes de bebidas que molesten os espectadores. Ao rematar a proxección recórdannos,
a través doutro cartel similar, que non prendamos os “cigarrillos” ata saír da
sala.
Botei
de menos o meu cine o outro día. O motivo é que non traen as grandes producións
e tiña ganas de ver a secuela de Blade
Runner; observar como pasaran tres décadas por aquel Los Angeles, onde os
ricos vivían literalmente enriba dos pobres que habitaban aqueles edificios
envolvidos en smog noir, como evolucionaran os “spinner”, que fora da Tyrrell
Corporation e dos seus replicantes, aínda que destes últimos xa me imaxinaba
que ían acadar a humanidade “auténtica”, como xiraba aquel distópico mundo neurotizado
pola procura da pequena diferenza que diría Freud. Non me defraudou; sen
entusiasmo. Iso si, non me gustou nada ver tan vello a Ford-Deckard, sobre todo
cando o collían de costas, mais que nada porque sobre as miñas tamén
transcorreron trinta e pico de anos e supoño que se notarán. Botei de menos a
Vangelis e a dirección de Scott.
Entrei
dos primeiriños. Acocheime naquel butacón como se fose un piloto de aviación e
aos poucos vin subir unha rapazada acugulada de paquetes de flocos, botellas de
auga, das de litro e medio, eh?, enormes vasos vermellos con xeo tintinando,
bolsas do Froiz con máis bolsas dentro. Foron acougando arredor de min.
Asentando nas aeromodélicas cadeiras e colocando botellas, vasos e bolsas nuns
redondos buracos de ferro que emerxen agresivos de cada un dos brazos das butacas. Tan pronto apazugaban, desenfundaban
o móbil e comezaban a darlle aos botonciños a unha velocidade endiañada,
mentres sorbían pola palliña ou enchían as bocas de puñados, ben grandes, de
enormes flocos esbrancuxados que triscaban barulleiros.
O
malo foi cando comezaron os tráiler e o tris- tras, sus-sus, os crac-crac, os
tic-tic e as luciñas das pantallas seguían prendidas. Non puxeron os carteliños
predixitais da miña sala ramallosiana. E comezou a proxección. As
fluorescencias non pararon ata que a intriga foi absorbendo os seus
mangoneadores ou manexadoras; mesmo así algunha que outra pantalla aburrida
prendíase cada pouco. Lamentei, ao longo de filme, que non se producise un
“apagón dixital” semellante ao acontecido no mundo distópico que ollabamos na
gran pantalla.
Mais
iso era o de menos. A realidade é que as libacións, chuchadas, zugadas, degustacións,
saboreos, chupadas, mastigadas e manducadas non se detiveron ao longo da
proxección. Item máis, comezaron a abrir aquelas bolsas pequenas que traían
dentro de bolsas máis grandes, eran, supoño, dalgunha caste de papel de
aluminio ou semellante, e emitían un ruxido infernal; como deglutían o seu
contido a cada pouco, cada vez que se lle ocorría meter algo entre os dentes
desencadeábase aquela furia metálica. Supoño que o alto contido en sales dos
produtos engulidos provocan unha sede desértica que coutaban cada pouco con
reiterados sorbidos e sonoras succións.
Brotoume
a neurose da pequena diferenza e comecei a matinar se aqueles mozos e mozas, na
realidade, non sería replicantes, moi perfeccionados pola nova multinacional
dominante, a Wallance Corporation, e o único “autenticamente” humano da sala
era eu.
Deille
voltas a un posible test descubridor da natureza fabricada daqueles meus
veciños succionantes. Acordei dúas propostas para o goberno mundial. Primeiro,
experimentar co condicionamento pauloviano; sería doado, coa colaboración
policial, impedirlles entrar no cine cos cargamentos ruidosos, e aqueles que tras
a proxección dos primeiros fotogramas non babeasen como os cans ante o bater da
pata de pau do axudante de Paulov, considerariámolos replicantes e
procederiamos a “retiralos”.
De
ser esta alternativa moi custosa para as arcas multinacionais, poderiamos reclamar
un respecto para os dereitos dos humanos e que puxesen salas especiais para a
minoría non manducadora e/ou succionadora.
Domingo,
12 de novembro de 2017
Ningún comentario:
Publicar un comentario