Seguindo
os hábitos de media mañá baixei tomar o meu cafeciño con leite coa idea de
botarlle unha ollada lixeira á prensa empapelada. Collín dous xornais e
procurei unha mesa con boa luz. Afeito ás rutinas sobre Cataluña desenvolvidas
con patriótica unanimidade por plumíferos a soldo e redactores entregados á
causa unitaria tampouco me molestou o máis mínimo non poderlle prestar nin un
chisco de atención por mor dunha inesperada interrupción dos usos e costumes
cafeteiros. A verdade é que dun dos xornais xa só me atrae o estrambótico
titular co que abre a primeira paxina, en grandes letras negras, convencido,
como estou, de que nel xa só habitan valleinclanescos personaxes
decimonónicos obsesionados con recuperar
La Habana e a grandeza do imperio ou oficiais desexosos de gañar medallas
mandando matar rifeños. Entre mentes delirantes e chusqueiros aproveitados anda
a cousa no papel nordista. O outro, o do sur, preocupado por outros mesteres anda
un algo menos inchado de transcendencia.
O
motivo desta miña falta de concentración resultou ser que na mesa do lado
falaban alto de máis. Pouco a pouco
foime prendendo a orella nos dicires veciños e fuxindo os ollos das letras impresas. Dúas
mulleres, inmersas nese indefinido eufemismo da mediana idade, estaban non a
peterrear por asuntos de veciñanza, senón a discutir por cuestións graves. Coidei,
nunha primeira achega auditiva, que eran causas de categoría familiar pero cando
decidín marchar para non parecer indiscreto, decateime de que completaba o
litixio determinado asunto crematístico dunha orixe da que non fun quen de
decatarme. Supoño que escollerían a cafetería como cancha neutral para o
combate.
Unha
delas parecía unha metralleta. Non se detiña. Disparaba con balas grosas:
lealdade, honradez, decencia, dignidade... condicións todas elas das que se
gababa e lle negaba á contrincante. Chamoume a atención porque falaba sempre
nun fluído, abusivo, repenicante, esgotador e atronador castelán do que facía
gala así como da súa condición de avogada que repetiu dúas veces, cando menos, nos
poucos minutos nos que a normal discreción me permitiu observar a batalla. A contrincante falaba en galego, en frases
curtas, como respondendo aos agravios, defendéndose cando podía meter unha
cuñiña e cun aquel de atemorizada preocupación porque o espectáculo non collese
unha dimensión excesiva. Mesmo semellaba que non se erguía da mesa por respecto
a quen a insultaba de xeito estridente.
Ata
pode que fosen irmás, ou, cando menos
familiares próximas. A boca aberta sentíase traizoada pola súa nai e desprezada
porque a contrincante non lle facía caso ao seu cuñado, que debía ser o seu
marido. O caso foi que a disputa realizouse sempre en dúas linguas escaravelladoras
en contacto. Unha, a avogada de palabra incontinente , en castelán; a que
estaba á defensiva e temerosa, en galego. Esta recorría á xestoría para
resolver as cousas, a outra ás grandes palabras, a unha xenerosidade de
perdoavidas e á lei que, por suposto como letrada, lle asistía. Esta estaba
chea de razón mais a min pareceume que non a tiña, era dominante e quería
dominar, a outra só se defendía.
Decidín
pechar os xornais e dar por rematado o momento do café. Matinei en que os
políticos son mais florentinos nestes combates pero que cando chegan á rúa,
como nestes tempos, un asústase escoitando os que dominan e queren dominar.
Xoves, 2 de novembro de 2017
Ningún comentario:
Publicar un comentario