Así
titulei un artigo que se publico n´A Peneira, aló por xullo de 2004. Volven á carga no Val Miñor. O concello baionés abriulle a porta a un plan
especial que permitiría unha grande área deportiva nas Costeiras, Baredo. Por suposto, din, asegúrase o respecto aos
acuíferos, ao patrimonio e esas cousas...,
só faltaría! Unha intervención sobre 675.000 metros cadrados pode ser todo
menos suave. Neles seica iría un campo de golf, unha escola hípica que
acollería os curros (suponse que tras domar as burras), actividade aéreas, un
centro social, piscina, ximnasio, tenis, padel... Non se sabe quen poñería os
cartos, que, suponse, non serían poucos. Ou ao mellor xa o saben. Outro intento máis. Nada novo.
Déixolles íntegro
o que dicía naquela altura pola ameaza que viña pola banda de Tomiño e subía
ata Pinzás. Trece anos despois non vexo moito que mudar.
Contra do que se acostuma dicir,
nalgúns aspectos os galegos somos xentes ás que nos gusta a desmesura. Por
exemplo, na comida. É ben certo que en xeral somos máis ben retraídos. Mesmo
hai quen, medio en broma medio en serio, situou o pobo galego nunha fase anal
caracterizada pola pusilanimidade, polo retraemento, apoucamento e
introversión, en contraste coa fase fálica do pobo vasco, en plena explosión
expansiva.
Reiteramos pois que considerariamos
o “sentidiño” un trazo significativo da
personalidade colectiva do pobo galego, se isto existise. Así e todo, dende que
a autonomía nos permite xestionar unha parte importante dos cartos públicos,
téñense producido unhas desaforadas ansias por iso das “infraestruturas”,
estradas ata a aldea máis cativa,
piscina e pavillón polideportivo por concello, universidade case que por provincia e xa se sabe que aquela
vila un pouco grande e que se prece ten que ter aeroporto. Curioso é que outras
infraestruturas, que noutros países consideran imprescindibles, como recollida
de lixo e reciclaxe, rede de sumidoiros ou mesmo traídas de auga públicas, non
sexan situadas no nivel de importancia social das anteriores. Neste val noso a
recollida do lixo é un desastre, a reciclaxe non existe, cando menos a metade
das parroquias –ou máis- non teñen rede de sumidoiros e noutras tantas as
traídas de auga fixéronas os veciños e polo tanto son privadas.
Pode que no que sexamos
decididamente fálicos sexa no de comer e no das festas gastronómicas. Aquí si
que superamos todos os “récord Guinnes” habidos e por haber. E que ninguén se
nos poña diante. Ese outro día tiven unha reunión cunha asociación de veciños
parroquial que nos comunicou, non sen certa fachenda, que decidiran promover a
parroquia organizando unha festa gastronómica. ¡Tarde piaches! En efecto, o
principal problema que tiñan era decidir que froito da terra ou do mar, do río
ou do ar, ían escoller para devorar na celebración. Xa que todos estaban
collidos. Aquí, na miña parroquia, nas faldras do Galiñeiro, xa tiveron que
optar polo xurelo. Non quedaba outro.
Nos últimos anos tense
sumado a esta ansia deportiva de piscinas-pavillóns os campos de golf. De
repente semella que todos nos volvésemos golfistas. Aquí, neste val noso, seica
van facer uns cantos, polo de agora non chega a un por parroquia, pero todo se
andará. Primeiro foi entre Donas e Mañufe, logo en Baredo, en Oia tamén houbo
algo, hai anos en Chandebrito, agora de novo en Camos e con toque por
Chandebrito, os de Donas non o quixeron, pero agora vénlle polo lado de Pinzás
en Tomiño...
A diferenza entre as
piscinas-pavillóns e os campos de golf está nos promotores. Dos primeiros eran
os alcaldes os seus impulsores. Sabían que non había nada mellor que unha
piscina ou un pavillón, aínda que logo non se abrise por non ter quen o
limpase, para prolongar o seu mandato unha lexislatura máis. Os da Xunta e
Consellería sabían que o sistema funcionaba e deixaron barrios ateigados de
xente sen eles para poñelos en concellos de cinco mil habitantes dispersos por
varias ducias de quilómetros cadrados.
No dos campos de golf, pola
contra, os promotores son privados. Se non houbo un andazo que, de súpeto,
converteu os galegos e galegas en furibundos afeccionados a darlle cun ferro a
unha bola branca, é difícil de comprender que rendibilidade pensan obter estes
inversores. A non ser que o do campo de golf sexa un reclamo, un cebo, unha
trampa, unha ensenrada para meter outra cousa que si xera apetitosos
beneficios. Imos ver: quen vai mercar un chalé na Chan do Cereixo, se non vai
acompañado dunha urbanización e dun engado para papaleisóns con cartos e con ganas
de hipotecarse de por vida?.
PS.
Daquela
o de hipotecarse de por vida estaba de moda. Vicio do que, por fortuna, quitoulle
á xente a denominada “crise financeira” de 2007, as hipotecas sub-prime e o
estoupido da “burbulla inmobiliaria” en 2008. Parece que algúns queren repetir
a xogada. Falando de xogadas chéirame que esta vez vai vir polo fútbol e as
casas de apostas. Conste que non estudo números, só me guío por impresións.
Martes,
19 de setembro de 2017
Ningún comentario:
Publicar un comentario