Retallos de BCN1. Itinere

Apaño no quiosco un xornal nordista: “Contra la consulta ilegal”. Collo outro sudista: “El Parlament aprueba la ley de desconexión en una Cámara dividida”.  Andan os medios alarmados, paxinas incendiarias falan de golpe,  “atropello”, vulneración de dereitos, lei contra a democracia, “lodazal”, de aburridos e pesados , de querelas e gardas tras papeletas e urnas. En síntese, de  desafío. Valorosos aristócratas ofendidos no seu honor dispostos a retar os desafiantes a espada ou pistola, que escollan eses que non están orgullosos de seren españois!. Alguén pode entender que haxa quen  non desexe ser español? Alguén sensato pode rexeitar ser o máis grande que se pode ser?.

Iso nos titulares. Despois os profesionais da pluma engrandécenos, non en calidade literaria, senón coas súas “boutades”, no sentido máis propio do termo, isto é, o de  intervención pretendidamente enxeñosa, destinada polo común a impresionar. Moitos destes plumíferos, “paxaros escribidores” chamáballe unha veciña nosa hai moitos anos, nin xornalistas profesionais son. Son simplemente “opinadores”, non sometidos a máis ética que a da súa conta bancaria, sempre na procura do sobresoldo e, máis en segundo plano, na do certo recoñecemento publico que dá estragar papel. Noxentos a maioría deles. De opinións volubles, maleables  como o vimbio que se adaptan ao aire, sopre este de onde sopre, o caso é estar sempre colocado na dirección do aire.

Nunca entendín por que os movementos sociais,  culturais, sindicais e políticos galegos non foron quen, e seguen sen facelo,  de agrupar esforzos diversos e plurais para erguer uns medios de comunicación en papel, radio e tv. alternativos ao mundo da reacción conservadora antigalega e autoritaria. Aínda peor, cando algún xermolo pode consolidase os demais van por el non vaia ser que a estes lles saia ben e a nós non. Mentalidade da “miña leiriña”. Sen estes instrumentos, e son urxentes, a sociedade galega converterase nun parque temático de praias, cor verde e mariscos baratos preparados por xente servil.

Descendo do avión. Recollo a maleta. Pillo un taxi. Norteafricano. Sorriso. Educación. Disposición. Encamiñámonos cara á  cidade, mentres o radio-taxi transmite, supoño que en árabe, o taxista comunícase nun castelán amablemente dificultoso.

Asentados na cidade cuadrangular, procuramos algún lugar no que cear algo. Camiñamos amplas rúas, viramos algún que outro cruce achaflanado e de súpeto Café-Bar Galiza. Aténdenos un camareiro andaluz, sobrio de formas, anúncianos que teñen “Estrella de Galicia”. Asentimos e pedimos o pan con tomate e outras petiscadas. Tras de nós, dúas mozas, unha delas de orixe africana, falan un francés sureño; na outra beira dous mozos moi namorados en catalán; ao igual que a outra parella con vestimentas executivas de xornada laboral; noutra mesa dúas mulleres, entradas en anos, falan un castelán acatalanado.

A nosa conversa circula en galego e cando o formal e sobrio camareiro nos atende, sen decatarnos falamos no noso idioma, o home como se nada, normal, entende e atende sen estrañeza de ningunha caste e evidente rapidez e eficacia.

É xa tarde. O axudante de cociñeiro, de orixe asiática, leva tarecos de aquí para  alá. O cociñeiro, un home entrado en anos, con pinta de ser o dono, gástalle trasnadas a dous cativos de rostro oriental, supoñemos que descendentes do mozo auxiliador da cociña. O xefe cociñeiro prepara uns afiados avións de papel e ensínalles aos cativos asiáticos a elaboralos; saen á  rúa a probalos, voan ben; os nenos son espelidos e pronto lle collen o truco. O cociñeiro  de sorriso permanente explícalles en catalán como prolongar o voo do papeliño aviador. Eles rin as súas chanzas e marchan na compaña do mozo axudante de cociña, que consideramos pai.

Non atopamos desafíos, desigualdades, golpes, atropelos, “lodazais”, actitudes autoritarias, debates tensos, nin vimos ningunha democracia ameazada, aínda que preguntamos por ela  ao sobrio, formal, eficaz e rápido camareiro de orixe andaluza; díxonos que infortunadamente non coñecía ningunha democracia ameazada en Barcelona, nin en toda Cataluña, que iso debían ser cousas dos xornais de Madrid. “Aquí diso non hai”, xa o verán o luns. (referíase ao 11 de setembro, día da Diada).

Temiamos que o eficaz e sobrio camareiro andaluz fose un deses irresponsábeis  independentistas e nos quixese enganar.  Entre as gargalladas cervexeiras percorremos uns canto cruces achaflanados ata dar con outro Bar Galicia (lembre a persoa lectora que o anterior era Galiza). Nel sosegadamente tomamos uns vermús de Reus cun cubo de xeo, un toro de limón e unha oliva pinchada nun pauciño. Non tardou en vir outro vaso de liquido “negro” como lle din alí, pero non fomos quen de dar con algunha democracia ameazada, nin na rúa nin naquel bar rexido integramente por mozos chineses dos que estou seguro non sabían nin para que lado quedaba o noso país.

Ao non dar con ningunha democracia ameazada fomos durmir.

Xoves, sete de setembro de 2017