Pasoume
en varios ocasións cos trebellos eléctricos ou electrónicos, mesmo nunha
ocasión cun automóbil. Cando algo se estragaba en tempo prudencial, apañaba o televisor, o vídeo, o batedor...
ou o que fose, embalábao o mellor que podía na caixa que gardaba no faiado, e
armado de paciencia, convencido de que todo é máis factible se o fas con tino,
e de que a capacidade de lograr algo doutra persoa é máis doada se o fas con
educación, dirixíame á tenda na que
mercara o aparello; nos brazos a caixa e no interior o papeliño coa garantía,
case sempre de dous anos.
Agardados
os pertinentes minutos, explicáballe ao empregado o meu desacougo polo
desarranxo. Xa o vías vir, atendía con indisimulada desatención meneando a cabeciña
dubitativo, claro... é que isto... a tecla, está frouxa polo uso, se non a
usaran non estaría frouxa... e claro... non é que o aparato estivese mal senón
que está usado e paréceme que así non entra na garantía... ademais mire na
tecla nótase ben que hai restos de “nocilla” ou de chourizo, ou así, o que
quere dicir que aí dábanlle os rapaces e... vaia saber vostede como lle daban,
claro... onde hai rapaces... e claro agora non funciona... ben, se quere vir
dentro duns días eu consúltolle ao técnico, pero dáme que non lle entra en
garantía.
A
miña paciencia, tino e educación chegaba ata alí. Bufaba coma os bisontes das
películas, metía o aparello e o papel da garantía na caixa. Con esta debaixo do
brazo, saía da tenda, cruzaba a rúa e uns metros máis arriba dirixíame ao que
arranxaba televisións e o que se lle puxese por diante. Aos poucos días
chamaba. Tira co choio dicía, ou cústache tanto. Déixate de garantías,
concluía.
Lembro
estes evanescentes certificados ao escoitar, dende hai tempo, as forzas, soi-disant,
emerxentes de Cataluña reclamar garantías. A verdade é que non entendo ben a
quen llas piden, nin cales demandan. A min parecésenme a aquel dependente que
meneaba a cabeciña, como os cans con párkinson que algúns poñían no maleteiro dos coches, que andaba con aquela
trécola non porque non tivese garantía, que eu tíñaa, senón porque o que non quería
era arranxar o aparato.
Aquí,
tres cuartos do mesmo. Non é que non haxa garantía, o que non queren é amañar
o choio. Dos construtores do aparello
era de esperar que non lles guste recoñecer os defectos de fábrica, co ben que lles
ía, pero non agardaba que os que
anunciaban que querían mudalo todo fosen esfurricar tan pronto. E iso que a
mudanza arránxase con censo, urnas e papeletas.
Domingo,tres de setembro de 2017
Ningún comentario:
Publicar un comentario