A ferida que supura

Imaxes de Isaac e Abraham, reclamadas á familia de Franco

Cantas veces non teremos escoitado o de “deixade esas cousas”, “non remexades”, “é mellor non abrir feridas”. E unha e outra vez retornan; as frases e a ferida. Unha e outra vez sangra, supura, abre, non cicatriza, non cauteriza... O problema é non só a dimensión da ferida senón que foi tratada en falso, cunhas grampas, un pouco de betadine, unhas gasas e unhas vendaxes cando se precisaba unha intervención cirúrxica profunda que a limpase a fondo das graves infeccións acumuladas durante catro décadas e outras tantas sen cirurxía.

Sexa pola xestión das visitas a Meirás da que se fachendea a Fundación Nacional Francisco Franco, sexa polas estatuas de Isaac e Abraham, por citar o que recolle a prensa ou polas, outro ano máis, necesarias e reiteradas homenaxes a paseados, represaliados, fusilados... que se concentran en agosto e setembro, e que non recolle a prensa, e mesmo se dilatan na representación temporal: o próximo 27, será o 42 aniversario do fusilamento de Humberto Baena e os seus compañeiros; o día 30 deste mesmo mes, 81 anos despois, en Mos, á  beira do cemiterio, lembrarán a memoria, entre outros, de  Adolfo Monroy Figueroa, Hermenegildo Andrés Castro, José María Maneiro Pereira, Antonio Cerqueira Pousada, José Amoedo Puentes, Isidro Roque Lusquiños, Manuel Maquieira Solla, Enrique Ramos Rodríguez. Os oito asasinados na madrugada do 10 de novembro de de 1936.

Por que? Pois porque supura a ferida. Porque hai unha “anomalía española” en comparanza cos países europeos que sufriron ditaduras durante o século XX. Unha anomalía da que é mostra a inconcibíbel existencia  legal da Fundación Francisco Franco ata recibindo subvencións públicas. Imaxina alguén unha Fundación Benito Mussolini en Italia ou unha Adolf Hitler en Alemaña? Ou que en corenta anos de democracia, o goberno ou o parlamento (español ou galego), non tivese tempo, nin se lle acordou!, expropiar o Pazo de Meiras á familia Franco cando é público, notorio, evidente e documentado con reiteración que foi adquirido con coacción masiva e roubo á colectividade, seguindo un “método de extorsión” que dona Carmen ou o “sete empregos” utilizaron con asiduidade.

Ou que en catro décadas, nin aos gobernos nin aos parlamentos referidos, nin ao goberno municipal compostelán se lles ocorrese esixir a devolución das imaxes de Isaac e Abraham, roubadas ao concello de Santiago e reclamadas, hai anos, pola Asociación de defensa e recuperación do Románico Galego, “O Sorriso de Daniel”; reclamación á que a familia Franco nin lle prestou atención.

Unha anomalía que lle permite a un tal Jaime Alonso García, portavoz da Fundación Franco, afirmar sen consecuencia ningunha que as visitas ás Torres de Meirás se empregaran para enxalzar a figura do “xeneralísimo”. Ou que a páxina web desta Fundación siga aberta e se encabece coa frase “Asalto al Pazo de Meirás”.

Unha anomalía que lle permite ao sistema xudicial ignorar estas denuncias, non actuar de oficio, desprezalas cando se presentan ou consideralas asunto de particulares  e ao goberno desatender as recomendacións de Nacións Unidas, dilatar a demandas de tribunais doutros países, non atender as dos seus cidadáns e despreocuparse de que o Estado español sexa, despois de Camboxa, onde máis desaparecidos segue habendo.

Precísase cirurxía para que a ferida cauterice.

Luns, 18 de setembro de 2017