Houbo
conclave miñorán en Barcelona, máis en concreto de Gondomar. Entre os máis
novos que traballan por aquí, este vaise e aquel vaise..., familiares de visita
e turistas paseantes aínda armamos un bo barullo na terraza do Museu
Frederic Marés cando fomos pimplar uns
vermús antes de xantar. Gozando do espazo e do reencontro debemos cabrear as
forzas inescrutables da natureza que nos enviaron un “xáfec” que nos abrigou á
procura de acubillo, coa fortuna de facelo en Santa María do Mar. Accedemos
pola porta que dá á praza do antigo cemiterio das moreiras, El Fossar de les Moreres , onde se lembra os defensores
da cidade caídos na batalla do 11 de setembro de 1714 alí soterrados.
Cando
iamos ás carreiriñas fuxindo da auga celestial, un amigo e compañeiro díxome,
escribe algo sobre esta treboada gótica; insinuábame a chuvia evidente, a
memoria de El Fossar, o gótico lanzal de Santa María e o debate político que, dous
días antes, tomara forma lexislativa no Parlament e que ao día seguinte, non
precisabamos ser adiviños, se expresaría, como noutras ocasións, con intensidade
e tranquilidade democrática nas rúas do eixample barcelonés.
Unha
vez no austero interior da catedral do mar, resaltado polos limpos piares
octogonais e as paredes lisas, só interrompidas
polos contrafortes que medran cara ao interior, acordei da nosa Santa
María dos Mareantes, erguida tamén polas xentes da ribeira, por mariñeiros
de toda condición. Se a nosa xoia renacentista foi erguida polos veciños da
Moureira que xuntaron aforros para contratar o mesmísimo Cornielles de Holanda,
a barcelonesa cargou sobre as costas dos bastaixos, os estibadores, que subiron
as pedras ata o Born para construír a resposta popular á exaltación do poder que uns centos de metros máis arriba erguía a
nobreza catalá na Seo.
Pero
dentro observamos algo que dificilmente ollariamos en Santa María a Maior: a
voda, con toda a parafernalia, dunha parella de, evidente, familias
acaudaladas; o coro, os músicos, os adornos, os vestires, as formas... coidadas
ao detalle. Sorprendían as bancadas inzadas de turistas que se protexían da
choiva, admiraban a construción e observaban a cerimonia e, os que non estamos
acostumados a estas cousas, admirábanos que esta se celebrara con absoluta
fluidez na lingua propia do país.
Foi
unha tarde agradábel de veciñanza fraterna nunha cidade acolledora.
Pola
noite regresamos ao Born . Actos oficiais do “govern”, manifestacións de mozos con
“torxes” e de novo a praciña das moreiras, ilustrada co texto de Serafí Pitarra, poeta e home de teatro do
século XIX: “Al fossar de les Moreres no s'hi enterra cap traïdor, fins perdent
nostres banderes serà l'urna de l'honor”.
Domingo,
10 de setembro de 2017
Ningún comentario:
Publicar un comentario