Xeitos de falar

O outro día achegueime ao albaroque que polos restos de agosto argalla unha parella ben amiga. Non faltaron as sardiñas, ás que o “convidador” ten a gala darlle co tino. En verdade dálle. Chamoume a atención a súa matinada e planeada execución. Da grella tiña pendurada unha cazoliña con auga fría na que mollaba as xemas dos dedos para non queimarse ao darlle a volta, unha por unha, observando con atención o estado particular de cada asado. Debeu empregar o mesmo coidado na selección do produto, polo que aínda que o San Xoán ficase lonxe, a boroa de Josefa de Fontán que a fai, dime o meu amigo, con sabedoría e instrumentos atávicos, ficou ben mollada coa graxa que desprendía cada unha delas. Unha delicia. Como cada ano, de enceto agasallounos cun queixo da Serra da Estrela que se diluíu entre gabanzas exclamatorias. O resto,  a fartar, como se fan as cousas no noso país.

O meu amigo é tan previsor nestas cousas como sabio en palabras. Aínda onte na lectura dun libro batín coa palabra “bascas” que eu non coñecía. Pregunteille, indicando o que podía   significar polo contexto; inmediatamente respondeu, claro, arcada, pero con v. O meu amigo ten moito que ver con estes retallos, é o meu “animus corrixendi”, agardo non me corrixa a latinada inventada, máis tamén o meu “animus animandi” cada vez que se me atranca  un retallo.

Foi unha agradable xornada que se prolongou ata que os debates se convertían en filosóficos. Os mellores momentos son, como sempre, cando se contan historias e os menos interesantes cando se fala dos gustos ou opinións de cada quen.

Nun momento saíu o dos xeitos de falar. Alguén comezou coa descrición dun coñecido, nervioso como faba na ola,  que ao falar realizaba unha continua manobra envolvente que te obrigaba a,  aos poucos,  empezar a xirar co movemento dunha buxaina pero ao revés, isto é primeiro con lentitude e, pouco a pouco, acelerado ata que rematabas mareado de dar voltas ao teu redor. Mentres, o axitado falador, poñía en marcha os intermitentes dos ollos,  primeiro chiscaba un, despois o outro, e logo os dous xuntos nun chisca, chisca infinito.

Outro dos trouleiros contou o seu caso. Era este un importante cliente da empresa que falaba invadindo todo o espazo de seguridade vital do interlocutor ata que o obrigaba a retroceder un paso,  logo outro, e outro máis despois. A situación chegou a ser tal cando falaba co seu cliente na nave da fábrica, que, primeiro os sorrisos dos empregados e despois as gargalladas estentóreas,  obrigárono a tomar a decisión de entrevistarse con el no despacho, mesa por medio.

Alguén puxo exemplos doutros teimosos no falar pero máis abondosos. Dende o que primeiro vai tomando posición e despois comeza a darche un golpe suave co revés da man contra o teu ombreiro; cando vai collendo confianza, a intensidade do palmeteo vai en aumento e se a conversa gaña en intensidade e duración xa podes ir para casa e emborrear con linimento o negrón que che vai ficar no brazo. O da halitose, inconsciente ou descoidada, ou o que dispara perdigóns por entre os dentes ou no sitio deles, foi recorrente; circunstancias ambas nas que dicía o meu amigo: nese caso eu  sempre dou “la respuesta por callada”, evidenciando a unión das dúas últimas verbas.

A min ficoume esquecido o de meu pai e o taxista. Era este un home raro e solitario. Nada de estraño, xa que era un pesado deses que só falan eles, situación que non se producía en moitas ocasións, polo que cando collía a alguén por banda aproveitaba. O seu xeito, ademais de falar sen parar, era rematar cada longa restra de palabras, cun  entendes? Pregunta que non agardaba resposta para engarzar coa seguinte serie de verbas apresuradas ata o seguinte entendes? Meu pai, home paciente e estoico, aguantáballe o pulso ata que conseguía zafarse. Anos despois, aprendeu a facer que o escoitaba. Ata que un día, xa xubilado o taxista, despois dun longo monólogo, decatouse de que o rostro de meu pai indicaba un estado mental ben afastado das súas palabras. O vello chofer, despois dun novo entendes?, decatouse e díxolle, pero ti enténdesme ou fas que me entendes? Marchou enrabiado e non lle volveu falar. Venceu o estoicismo.

Mércores, 30 de agosto de 2017