mércores, setembro 27, 2017

Outono en Mañufe

Viramos no cruceiro co fuste reposto endereitando cara ao espazo construído máis fermoso, cando menos de Gondomar. Tamén un dos mais maltratados, e mira que hai moitos! Hai anos que por un ou outro motivo o percorro. Comecei de man de alumnos para argallar unha ruta escolar; agora, aproveito calquera escusa, como por exemplo gabarme do que temos ante bos amigos, para patealo de novo. Aínda que nestes casos teña que agochar algunhas traxedias.

Por exemplo que non se aproveitase a ocasión, non sei cantas van, de que un despistado ou toliño se esnafre, non será o último, contra o cruceiro, para imitar a forma octogonal orixinal do fuste; mesmo que non se aproveite a circunstancia para reivindicar, ante quen sexa,  o afastamento da estrada do Lugar do Acordo e a sinalización do punto de reunión no que, en tempos recuados, o 1º de xaneiro de cada ano se elixía o Procurador Xeral das 18 parroquias (as dúas  Ramallosas,  Camos,  Belesar, Priegue,  Panxón,  Nigrán,  Parada,  Saiáns, Santa Baia de Donas, Gondomar, Vincios, Vilaza, Chaín, Morgadáns, Peitieiros, Mañufe e Borreiros).

Claro que isto é pouco en comparanza coa permanente desfeita da ponte esmagada e agochada baixo unha placa de formigón. Os que saben, manexan a data de 1140 na súa construción ou mellor, o máis probable, reconstrución, das moitas que debeu ter. Pola Ponte de Mañufe, con probabilidade, moitos séculos antes desa data xa pasaban xentes e carros e durante  moitos séculos despois seguiron a pasar, polo camiño medieval, pola estrada real e agora  fano os carros motorizados, que non casan, e ben podían ir dar a volta un pouco máis abaixo.

Se así o fixesen liberarían a fermosa ponte da súa ocultación e comezaría, dende ela, a recuperación dun espazo con evidentes potenciais económicos e estéticos que a cegueira do inmediato non deixa ver aos que pensan unicamente no día a día, no ir tirando...

Mais non encetamos o conto coa recuperación do patrimonio construído durante séculos senón de que chegou o outono e o rito débese cumprir manducando o primeiro cocido. Poucos lugares para facelo como o Pazo da Escola, no barrio da Moreira en Mañufe,  fundado no século XVIII por don Policarpo de Mendoza, Deán da Catedral compostelá e, ao final da súa vida, afastado do circulo de poder, bispo de Lugo. O mesmo clérigo que mandou facer o chamado, na actualidade, Pazo de Mendoza, en Baiona.

Paula, Suso e a súa familia recuperárono para goce de todos. Tamén dos lambóns que alí acudimos, de cando en vez, para gozar dos manxares cociñados, a lume manso, como diría Xavier Castro, pola experta man, aprendida en tradición secular de casa de curas, de Paula.

Enceta o asunto con dous fermosos potes de barro. Un con caldo; outro con sopa. Vai primeiro o caldo, entón Magis lembra a seu pai e demanda: “de profundis... de profundis” para indicarme que non quere moita auga. Logo a sopa, de piñóns. Cústame coutar os amigos sevillanos para que agarden a substancia que está por chegar.

Non tarda. Dúas tarteiras de barro, a rebordar, como debe ser. Os ollos dos amigos ábrense en coñecida expresión. Nunha as patacas, no seu punto de cocción e ben enteiriñas, coa verdura, repolo, abundante, unha boa presada de fabas e outra de garavanzos.  Na outra, a inmensidade dos praceres. No seu punto. O touciño entrefebrado, chourizo de carne e ceboleiro, os seus bos anacos de lacón que agochan por debaixo as tiras de orella, de cachucha, de morro e de pata, un pouco de costela salgada e uns anacos do óso da soá. Presidindo o espectáculo unhas tiras de xarrete e uns cuartos de polo que conservan a cor da boa mantenza. Non son dos que me asustan estes labores e gusto do carro ben cargado aínda que vaia un pouco ladeado para non recuncar. Mais ás veces é inevitable. A segunda volta foi mais lixeira. O mencía de Monterrei cumpre en condicións.

As mulleres, ben se sabe, son moi doceiras. Os homes, quizais non tanto, cando menos neste caso. Os eloxios das dúas lambonciñas non se deteñen ata que case rematan a xenerosa mestura de sobremesas que nos serviron.

Non me considero un ignorante nestes asuntos, mesmo por xenética, pois un é de Lalín. Así que non quedou outra que ir felicitar a Paula. Logo fomos estarricar as pernas ao adro e botarlle unha ollada “a portuguesada”, como diría o amigo Pepe que tantos anos foi párroco de Mañufe, que empoleiraron agarrado a cruz que preside a igrexa; pasear por diante do palco e do cruceiro da fe para despois achegarnos ata a porta do cemiterio, exhibición da riqueza dalgunhas familias da parroquia mentres ollabamos, ao fondo, o rectángulo  de Moldes coa súa capeliña á beira onde se agocha o San Brais. Seguro que volveremos antes, mais, cando menos, agardamos facelo para comer os callos cando o santo nos queira anunciar a primavera.

Domingo, 24 de setembro de 2017

PS.
Como ves Antonio fíxenche caso e contei o vicio do cocido do Pazo da Escola.


Ningún comentario:

Publicar un comentario