Onte
pola tardiña achegueime ata a Plaça de Sant Jaume, o centro do poder político
en Cataluña. Dunha beira o Palau de la Generalitat, da outra a Casa da Cidade;
alí no corazón da Ciutat Vella. Unha praza
moi feituca pero pequerrechiña, nada que ver coa inmensidade granítica do
Obradoiro ou a contundencia pétrea da Quintana. Fíxome graza que os dous
centros de poder, o de toda Cataluña e o municipal de Barcelona, estivesen tan
preto fisicamente. Un pode imaxinar a Puigdemont baixo a arcada renacentista
falando, un pouco a berros, con Ada Colau, asomada no balcón neoclásico do Ajuntament
de Barcelona. Nada disto acontece, é só unha ilusoria ficción.
A
casualidade de paseante sen rumbo achegoume por alí cando un grupo nin
escaso, nin moi numeroso, reclamábanlle a
popular alcaldesa a cesión de dependencias municipais para acoller as mesas de
votación no referendo convocado polo Parlament o día anterior. “Volem votar”
dicían os seus cánticos baixo unhas cantas bandeiras e entre algúns cartóns con
mensaxes escritos a man como, máis ou menos, “querer decidir, non é
independencia”.
Achegueime
por alí despois de pasar un tempo sentado nas escadas de acceso á Seu, gozando
do buligar dos grupos de turistas e o bulir da xente de caseta en caseta na
Setmana del Llibre en catalá, escoitando a uns magníficos músicos de rúa (saxo,
baixo, guitarra) que ían mudando de idioma en función da canción nun exercicio
de multilinguismo nada papaleisón como do que lles falaba hai dous días. Un paseo por entre
as casetas da feira era suficiente para decatarse do magnifico estado de saúde
da lingua catalá, os mais recentes best-seller alí estaban, mesmo a “Casa del
Libro” do españolísimo Grupo Planeta, tanto na caseta da praza da Catedral como
nas tendas que puiden ver, rotulaba “Casa del Llibre”.
Dous
apuntes. Primeiro, decateime da enorme barreira que interpón o deturpado latín
do centro entre os latíns deturpados do oriente e do occidente peninsular.
Seguro que estou por riba da media lectora, mesmo da media simplemente
informada, e apenas, agás uns poucos historiadores, coñecía dous ou tres nomes
dos centos de escritores e escritoras, de ficción ou non, dos que se colgaban
libros nos andeis. É a barreira esgazadora dun estado construído sobre a
unidade imperial da lingua castelá e a monarquía católica.
Segundo.
Neste oficio de poñedor de orella do que procuro gozar cando podo, ao pasar
pola beira dun estrado con micros diante dunhas ducias de cadeiras, escoito a
dúas mozas apuradas. Unha inquire, interpreto eu co meu catalán de ouvido, que
van facer aí? Resposta: algo en defensa do catalán. A primeira: como se fose
necesario!
As
cadeiras ficaron ocupadas, aos poucos,
por persoas de mediana idade e maiores, elegantes no vestir e nos
coidados complementos, de peiteados medidos e sorrisos abertos para asistir a un
breve sketch teatral que supoño daría paso a algún outro breve acto. Uns cantos
metros máis abaixo o exdeputado da CUP asinaba exemplares do seu último libro.
Regresando
a San Jaume. E non sería preciso que dende o arco renacentista ou dende a
balconada neoclásica alguén falase?; aínda que fose a berros. Os de Colau
acusan os de Puigdemont de tratar de agochar a corrupción e os recortes baixo a
alfombra do “procés”. Paréceme inxusto. Mais admitíndoo, non estarán
Colau/Iglesias dominados por pulsións irrefreables de asaltaceos? Unha por
conservar a alcaldía; o madrileño por chegar á presidencia do goberno que cada vez ten máis
lonxe. Asumirán ambos que o seu “nin contigo ni sin ti” provoque, como está a
acontecer, o encabuxamento do
nacionalismo español ata o arrase da convivencia democrática?.
Sábado,
9 de setembro de 2017
Ningún comentario:
Publicar un comentario