Escenas de cafetería

Coido que xa fixen algunha referencia nestes retallos a unha certa pulsión voyeur, espreitadora, e sobre todo ouvidora, que me prace saborear cando teño oportunidade, que non é en moitas ocasións.

Para este gozo precísase unha mínima conxunción. Primeiro que haxa escena que observar, mirar con disimulo ou escoitar de fondo, se son fraccións curtas e descontinuas moito mellor xa que deste xeito podes encher os baleiros sonoros coa imaxinación. En segundo lugar atoparte en estado de silencio e de dispoñibilidade temporal. Ambos precisos para mirar e escoitar. Así que é conveniente que non teñas moita présa en ler o xornal ou poidas non lle emprestar moita atención.

Esta última circunstancia ven ultimamente moi favorecida pola preeminencia das aduanadas que os xornais lle dedican ao “procés”, agora ás eleccións,  e que, por cautela, un prefira deixar de lado as primeiras páxinas de todos eles, inflamadas dun patriótico ardor hispano que pode provocar irritabilidade estomacal que é mellor evitar para non  ter que trousar no medio da cafetería.

Xa que logo dispoño con máis frecuencia dun tempo espreitador . Mais as escenas observables non sempre se producen. Ata hoxe. De súpeto dúas escenas dignas de atención  se desenvolveron a un tempo, impedíndome facer o seu seguimento  coa atención precisa.

Unha foi breve, pero o suficientemente intensa como para lembrarme que, na mente dos profesionais, xa  non debe faltar moito para que se celebren as eleccións municipais. No da xente normal aínda falta un mundo, pois coido que tocan para alá dentro de ano e medio. O caso é que un cargo provincial do goberno galego, un exalcalde inhabilitado e a persoa que exerce o mando na localidade estaban a compartir con ledicia un café. Deume que a súa alegría se debía á  coincidencia na futura candidatura do seu partido, na actualidade na ineficacia opositora á que non están acostumados.

A segunda foi un chisco desagradable. Un rapazolo, vestido de uniforme, traxe azul brillante, pantalóns apresados nos nocellos, zapatos aguzados que lle asemellaban os pés a un palmípede, camisa branca, garabata; pelo curto engomado e aquelado con  presunción, embutido como un chourizo, cos obxectos que portaba (móbil, chaves, carteira...) rebordando de tanta presión; dous elementos de modernidade exótica, un enorme, non sei cal é o temo, quizais “foulard”, que se semella máis a  unha touca, envolto  arredor do pescozo e unha arracada brillante cun punto negro no centro enxertada nunha orella, pelo curto e ben arranxado.

Este mozo repoludo de constitución, mais tamén cunha barriguiña excesiva para a idade, de pé,  estáballe a botar unha reprimenda de pai e señor noso a un rapaz enfundado nunha trenka, discretamente sentado nunha cadeira, cunha serie de carpetas e a taza do café sobre a mesa. “Bromas las justas y si no a la puta calle”; “llevas...” e seguiu. Non quixen ouvir  máis, pero foime imposible non mirar. O mozo gordo apuntaba co dedo á cabeza do rapaz da trenka mentres este axustaba o nó da garabata que se anunciaba debaixo da prenda. Tiña o detalle de non elevar o ton. Rematou.

O mozo mandarica dirixiuse á barra onde o esperaba outro rapaz con pinta de subordinado, conversaron, o mandón fixo algunha graza que o outro lle celebrou. Pasaban os minutos. O rapaz da trenka non sacaba os ollos do móbil no que debía estar traballando, o rostro triste, de cando en vez o índice da man dereita furgaba por debaixo dos ollos. Era guapo, delgado e cunha barba mesta pero curta e o cabelo de xeito natural.

O mandarín debeu apesararlle un pouco o que lle dixera. Antes de marchar dirixiuse ao mozo facéndolle algunha graza ao que este respondeu cun sorriso torto. Primeiro marchou o xefe e un subordinado. Máis tarde, despois de acariñar varias veces as pálpebras co índice, ergueuse.

Recoñecino. Era un comercial dunha empresa que o día anterior chamara na porta ofrecéndome non sei que. Falárame nun galego non estándar que agradecín. Agora deume un chisco de pena e deille, para min, moitos ánimos.

Martes, 12 de decembro de 2017