No Born

Cando pediron o terceiro vermú xa me decatei  de que a cousa non ía ir ben. Fronte por fronte nunha mesiña de dous. Tras os cristais de cu de vaso reloucaban inquedos uns ollos, a testa ladeada, unha longa perrera encerellábase entre lentes e pestanas; o sorriso mordaz ameazaba cun arrinque enrabiado. Debruzado, coa man esquerda acariñaba a cazoleta dunha paipa manuelantoniana pousada sobre o brazo dereito, en acto de contención. De cando en vez abaneaba a cabeza, arremedaba cos ollos e colgaba a cachimba sen fume dos beizos.

Da outra banda da mesa, o compañeiro de conversa -ou non era tal, nin compañeiro, nin conversa?- apuntaba cun índice de longos dedos mentres axitaba un paquete de Gitanes, ou acaso era de Gauloises? Abundante cabelo ondeante en acibeche fronte a outro ralo, liso e acastañado. Arcadas cellas espreitan ceos luminosos dun depresivo mediterráneo en contraste con outras pitoñas,  arredondadas, que reflicten nubes densas fuxidas dun atlántico vital.

De formas sutís, persuasivas, de modesta superioridade, desbordantes, prolíficas e metódicas, educadamente burguesas, un; rudas, cortantes, acedas, inseguras, ruminantes, traballadas, de reminiscencias proletarias o outro.  Ambos semellan vivir a conversa, ou non é tal?, coa paixón militante de quen coida que se lle esta a marchar a vida, de quen vive agoniado pola traxedia que foi e non se dá ido, de quen intúe incertezas e combates futuros.

Ao erguerse e camiñar polo lineal El pitu del Born, as miradas érguense e pousan  naqueles dous cincuentóns, un un pouco maior que o outro, vestidos á moda vintage con traxe, e a americana abotoada con pulcritude, nívea camisa e gravata,negra nun caso, listada no outro. Ambos portan, dobradas sobre o brazo esquerdo, senllas gabardinas, unha clara, a outra escura.

Ao pousar sobre os lastros do Carrer del Comerç, mentres ollan para o vello mercado reconvertido en férrea arquitectura cultural, deteñen a conversa, ou non era conversa?, coa calma do descanso do combate. O tímido activista discrepante e rebelde viste a prenda contra a choiva inexistente cun coidado desaliño, o colo retorto e as mans no peto dos pantalóns aseméllana á capa dun superheroe americano; o militante que nunca foi, con abraiante acougo alisa calquera sospeita de engurra no escuro chuvasqueiro e abotóao solermeiro; rematada a función racional carga, pousón, o forniño da pipa, préndea, dálle unhas pitadelas á boquilla e unhas fumeiradas de locomotora infantil soben cara  ao ceo; mentres o branco Gitanes, ou quizais era un Gauloise?, brinca na man nerviosa do seu compañeiro de conversa; ou non era nin unha cousa nin outra?

A escena concentra os ollares das xentes que animan as  rúas no ir e vir de séculos; miran para os estrafalarios personaxes vestidos como os seus avós e coidan recoñecer rostros. Moitas mozas novas e mulleres maduras fitan atrevidas; eles dedícanlle temesiños sorrisos engaioladores, un; ousados e faúnicos, o outro.

Recuperan xestos, miradas, dicires... ata que un berra: “...a equidistancia é inmoral...” e o outro retrúcalle: “... entre a xustiza e miña nai, escollo a miña nai...”. Eu olleinos pasar camiño da Estació de França.

Era un soño?

Ou quizais París baixo o ceo de Orán.

Mércores, 27 de decembro de 2017