A fuxida de Xerardo Álvarez Gallego

O doutor Darío Álvarez  Blázquez publicou, entre maio e xullo de 1977, unha serie de dez artigos no xornal La Voz de Galicia baixo a denominación de “Historias de fuxidos”. Ao máis extenso deles, que viu a luz en dúas partes, o 29 de maio e o 5 de xuño respectivamente, titulouno “O meu curmán”. Nel relata as tráxicas e angustiosas peripecias de Xerardo Álvarez Gallego, autor do libro Vida, paixón e morte de Alexandre Bóveda que sería editado en Buenos Aires en 1972.

O seu particular calvario principiou inmediatamente, ao pretender  viaxar dende A Estrada, onde estaba coa súa muller, ata Pontevedra, para saber o que lle acontecera ao seu cuñado, Alexandre. Detido pola Garda Civil non o meteron no cárcere da Estrada por non quedar sitio na mesma e  trasladárono ao cuarteliño da Falanxe, de onde logrou saír por determinadas circunstancias que, aclara no seu libro sobre Bóveda, naquela altura non podía contar por aínda estar vivos  os que lle axudaron a fuxir. Foi o primeiro dos moitos agasallos da fortuna.

Os que o axudaran, trasladárono a Santiago e viaxou no Castromil disfrazado de falanxista  ata Pontevedra onde se agachou. Ao comezar o consello de guerra contra Bóveda, o 14 de agosto, non foi quen de resistir e asistiu á sesión da mañá, no medio do público; polo tarde non foi, xa que o informaran de que o ían deter. Agachouse de novo. Ao entrar Bóveda “en capela” , á espera da morte, atreveuse a visitalo. Despois volveuse agochar.

Os irmáns de Xerardo prepararon a fuxida pola raia seca. Disfrazado de “gánster”, di Darío Álvarez Blázquez, cun bigote que deixara medrar nos días que estivo oculto, unhas gafas negras, un sombreiro de alas caídas e o colo do gabán subido, despediuse da familia.

Pasou a raia seca, preto de Frieira, onde o esperaba o portugués que o ía levar ata unha aldea a menos de dous quilómetros da fronteira. A escasos douscentos metros deulle o alto unha parella da Garda Republicana. Devolvérono para Frieira e entregárono aos Carabineiros. Eran as 11 da noite. Como non tiña outra saída, púxose rufo e díxolles aos carabineiros que era un enviado do goberno de Burgos en misión secreta a Lisboa e, polo tanto, non podía pasar pola fronteira, así que chamasen de seguido ao cuartel xeral en Burgos para confirmalo. Os gardas respondéronlle que se poñerían en contacto co seu capitán pero que non tiñan teléfono polo que tería que agardar ata o día seguinte.

Ensinoulle a ferida dunha operación de apendicite, que lle fixera en segredo o doutor Ramón Baltar en Compostela, dicíndolle que era unha ferida de guerra e que se non fose importante a misión el non andaría nesas leas cunha ferida tan fresca. Os carabineiros picaron ante aquel home ben vestido e con bigote á moda e acordaron deixalo descansar nunha pousada mentres gardaban fóra  vixilancia.

Pola mañanciña Xerado descolgouse dende o retrete e fuxiu. Topou, nun galpón, a alguén que lle daba voltas á manivela dunha vella camioneta e pediulle que o levase a Pontevedra. O home díxolle que non podía que tiña que levar o correo a Frieira pero que podía levalo ata alí e deixalo do outro lado da estación onde, fóra da plataforma, paraba o coche de terceira e que subise que seguro que nin o revisor nin a parella da Garda Civil se decataban. Así o fixo. Ao chegar a Guillarei chimpouse do tren e polo monte dirixiuse a Tui, á casa da familia Álvarez Blázquez.

Cando chegou tiña a ferida aberta e sangrándolle, o doutor Darío fíxolle unha cura de urxencia.

Todos se puxeron a argallar unha nova fuxida. Prepararon documentos e levárono á Coruña, onde subiu ao último barco da Mala Inglesa que durante moitos anos partiu do porto coruñés con pasaxeiros. Arribou na Habana e salvou a vida. Tivo á fortuna do seu lado.

Xoves, 17 de agosto de 2017