Tempo estragado

Salvador Dalí: La persistencia de la memoria. Óleo/lenzo. 24x23 cm. MoMA, NYC

Non sei lle pasa a moita xente. Ao mellor é una impresión subxectiva, mesmo pode ser que sexa una teima sen sentido. Pero teño a sensación de que os de abaixo, a xente do común, a mocidade arrasada polo precario e escaso emprego, frustrada polas promesas incumpridas, as persoas dependentes da pensión, as familias que teñen que recorrer aos bancos de alimentos, as que ficaron sen casa ou sen aforros, os campesiños que quedaron sen granxas ou sen explotacións agrarias, os autónomos forzados a clausurar as pequenas empresas ou comercios, os anoxados coa burlesca prepotencia dos depredadores, os desenganados pola representación fraudulenta, os que loitaron contra as ditaduras, as esquerdas múltiples e diversas, as culturas e nacións negadas... estragaron a grande oportunidade. Non me refiro só ao caso español, nin sequera ao sur europeo, senón ao continente da ilustración e ao planeta.

A oportunidade de poñer bridas ao cabalo desbocado das “augas glaciais do cálculo egoísta” (Marx), da apropiación da riqueza por uns poucos, do exterminio da xustiza, da laminación da igualdade de dereitos entre as persoas, do “non futuro”, do nihilismo adolescente, da trampulleira confusión entre liberdade e latrocinio, do mundo que perverteron Thactcher e Reagan, das ideas que perverteron Clinton, Blair, Schröeder e González, da esperanza pervertida polo sovietismo burocrático e a trapela de arremedar a permisividade coas “cen flores” en que non importe a cor do gato con tal de que cace ratos.

A oportunidade de acelerar a crise da sociedade da liberdade consumista consagrada á  variación constante de produtos, modas e opinións, de competencia, de éxito individual e desprezo da solidariedade. A posibilidade de coutar o estado de guerra mundial permanente, da depredación do planeta, de xogo de superpotencias.

Sinto, oxalá erre, que esas posibilidades, durante un tempo  esvaéronse pola permanente incapacidade das esquerdas plurais e diversas de superar a súa propia historia; uns por nostalxia dun modelo que fracasou; outros por incapacidade para recoñecer que os seus dirixentes se pasaron ao bando contrario; uns por poñerse, outros por non quitarse.

Volvendo máis preto. Os do centro por non ser quen de comprender que nada de malo ten a recomposición do mapa de Europa occidental, como aconteceu na oriental nos anos noventa, sempre que sexa  democraticamente, e confirmar, unha vez máis, as nosas sospeitas de que o federalismo de inspiración liberal-progresista ou de esquerdas non foi nunca máis alá de ser un conto de fadas, unha fantástica lenda para engaiolar periferias, e nunca comprendeu a necesidade de esgazarse da matriz monárquica para competir co nacionalismo español conservador. As dúas veces que o intentou (1873, 1931) fracasou. Agora nin o intentou.

Só a pequena burguesía e as clases populares catalás manteñen a esperanza ergueita. Serán quen?.

Mércores, 2 de agosto de 2017