Onte
comentabamos a elevación da estupidez protocolaria ao grao sumo, aínda que el
se considerase brillante como o sol, realizada por Luís XIV na súa corte de
Versalles.
Quizais
como castigo á súa grandeza egocéntrica
e á súa lonxevidade, difundiuse,
inspirado dende círculos da nobreza e acollido con fervor entre os súbditos, o
mito do Home da Máscara de Ferro, prisioneiro no cárcere da Bastilla. Dicíase
que o encarcerado era o irmán xemelgo do rei, uns minutos máis vello e ao que
por iso lle correspondería o trono. O gran Luís sería un usurpador. Aínda máis,
había quen afirmaba que o prisioneiro era o verdadeiro rei, xa que Luís XIV era
un bastardo froito dos pecaminosos amores entre a raíña Ana María de Austria e
Mazzarino. Como di Tabori: “No tempo de
Luís XII, o adultério tornou-se, em França, um passatempo; no de Luís XIV
passou a regra; e na época da Regência transformou-se mesmo em dever”.
A
raíña, irmá do rei pasmón español do que falamos onte, participara nun complot
para asasinar o seu home, Luís XIII, así
como en labores de espionaxe a prol da monarquía hispana, a familia sempre é a
familia, coa que estaban en guerra. Chegouse a falar de repudio e de divorcio.
Mais Luís XIII foi amansando as augas premido pola súa debilidade
internacional. Tras 23 anos agardando
Dieu donné ao soleado Luís. A verdade é que ben lle acaía algún conto ou lenda.
Sería
pois aquel herdeiro destronado, bastardo ou non, o que se ocultaba, forzado,
baixo a máscara de ferro para que ninguén puidese recoñecer no seu rostro as
borbónicas faccións. Hoxe sábese, con non moita seguridade, que o preso era un
conde italiano, embaixador do duque de Mantua, a quen o rei sol desprezando
todas as regras mandara prender. Seica tamén a máscara non era de ferro, nin
permanente, senón de seda e que lla
poñían para estirar as pernas fóra da cela.
En
calquera caso o relato da máscara de ferro é obra de Voltaire n’O
século de Luís XIV e sobre todo de Alexandre Dumas (pai) n’O vizconde de Bragelonne (Le vicomte de
Bragelonne) última parte da triloxía dos
mosqueteiros.
Mais
non precisamos ir á Francia do rei sol, de Versalles e da Bastilla. En Baiona
temos un relato semellante, tamén perdido entre as brumas do tempo, na Torre do
Príncipe. Por que Torre? Que príncipe?.
Seica
alí estivo encerrado, co rostro cuberto por unha máscara de ferro, o herdeiro
dunha dinastía. Nada sabemos, con certeza, do ilustre preso.
Martes, 15 de agosto de 2017
Ningún comentario:
Publicar un comentario