Os antibabélicos

Torrede Babel de libros en distintos idiomas en B. Aires

Cando cheguei andaban a xogar á pelota. Pouco tardaron en marchar. Eran catro mozos novos, probablemente estudantes. Xogaban, rían, empurrábanse, mollábanse e falaban en galego.

Acouguei á  beira dos rapaces alemáns, de pais galegos dos que lle falei onte. Co seu falar baixiño cumpría aquelar ben a orella para confirmar os cambios de idioma entre uns e outros. Ao pouco chegaron tres parellas con varios cativos abouxadores, os cativos e os maiores. Ala a berrar nun castelán de fonética dalgún territorio que non dei identificado. Queixábanse de que a auga estaba fría, de onde ían comer, de que tiñan fame… Un dos homes, o máis berrón, cruzou a estrada  da beira da praia e dirixiuse ata un unha dos restaurantes da outra beira. Dende a porta transmitíalle, como se estivese na feira de Sabarís, o menú aos outros que respondían con similar forza pulmonar ata que acordaron ir xantar as dúas e media. Cando acougaron e escoitaron pos falares xermánicos comentaron polo baixo: que idioma tan bruto!!!.

Despois fun dar un paseo acompañado. Nunha das voltas a  miña compañeira detívose a falar cunhas vellas coñecidas. Nun determinado momento dirixiuse a min en galego e as outras dúas botáronse a rir. Ante a nosa mirada sorprendida e o xesto duro, unha delas, sen abandonar un sorriso babeco, díxolle; perdona cari, es que nunca te oieramos hablar el gallego!.

Andan os de sorriso babeco, os de “falen en cristiano”, os españoles por decreto, enrabiados cos cataláns e descargan contra eles toda a Brunete mediática. Dáme a impresión de que non é só porque o conselleiro ou o xefe dos mossos falasen no seu idioma senón porque non precisaron de ministrillos madrileños para resolver os seus problemas e porque, falasen o que falasen, todos dicían: “No tinc por”.

Ao deus que desfixo a torre de Babel non lle gustan os idiomas e quixo castigar a humanidade coa confusión das linguas. Equivocouse. O castigo non foi tal senón o florecemento da diversidade, da creación, da pluralidade, da mestura, do respecto... de todo o que non lles chista aos que gustan da homoxeneidade, da monotonía, da imposición, do autoritarismo, da verdade revelada, da forza, da violenta razón de fe, da superioridade de raza... do fascismo que emerxe cando se rabuña un chisco na tona da falsidade da aparencia democrática.

Lúns, 21 de agosto de 2017