Hai
uns día comentabamos nestes retallos unha entrevista xornalística ao profesor
Núñez Seixas co gallo da publicación do volume 10 da Historia de España de Critica/Marcial Pons que el coordinou. O tomo
leva como título España en democracia,
1975-2011. A xornalista, Mar Gil, inquire
ao profesor por que Galicia non aparece nese tomo. A resposta de Núñez
Seixas é que nestes anos Galicia é unha anécdota, unha comparsa, e que o pouco
que aparece é porque o escribiu el, que se o escribe outro colega aínda
aparecería menos. Pode un compartir o argumentario do profesor sobre a física posición
periférica e as elites provincianas. Mais non todo en Galicia son elites
provincianas e a periferia é sempre unha posición visual.
Ando
estes días co volume que é de agradecer tanto polos apéndices de cartografía e cifras,
como, en especial, por unha atinada e parcial sección de documentos e
testemuños na que non se incorpora nin un só documento, por breve que fose,
referido a Galicia e nos que, en contraste, hai varias paxinas de textos de
dirixentes ou institucións vascos ou cataláns. Entón un dá en matinar: pero nin
sequera a anécdota periférica de elites provincianas xerou un brevísimo texto
salientábel en 36 anos?.
A
estrutura do volume facilita a súa lectura fragmentada. Iso é no que ando. Lin
só o capitulo, parte III, dedicado á “Cultura” da autoría de Javier Múñoz Soro.
Considerando a limitación espacial, cen páxinas, as referencias ao mundo
cultual galego son necesariamente escasas. Tanto? E ademais tan absolutamente subsidiarias
como para limitarse aos nomes de Álvaro
Siza e Peter Eissenman, Torrente Ballester e Camilo José Cela, á posta en
marcha da TVG, a títulos de Alfredo Conde, M. Rivas e Suso de Toro en función
de acadar cadanseu Premio Nacional (enténdase de España) de Narrativa, aos
“vigueses” Os Resentidos, Siniestro Total e Golpes Bajos e a que La lengua de las mariposas de Cuerda
está baseada no relato A lingua das
bolboretas de M. Rivas, cousa que nin sequera é exacta, pois, como é
sabido, o magnifico guión, da autoría compartida de Cuerda, Azcona e o propio
Rivas, está baseado na conxunción de tres relatos de Que me queres amor: o que lle presta o título ao filme, Un saxo na néboa e Carmiña.
Finalmente,
a xeito de inventario de equilibrado queda-ben e recoñecemento dos servizos
prestados, citase a Ramón Piñeiro, Laxeiro, Casares e Díaz Pardo como impulsor
de Sargadelos e Ediciós do Castro. Só se pode sinalar que se destaca, con
corrección, a Ramiro Fonte, do que se citan tres libros.
Isto
é todo o que se pode dicir do mundo cultural galego nos 36 anos do longo ciclo
estudado? En verdade somos tan pouca cousa, tan pouca cousa, tan anécdota? Non
hai unha revista, un xornal, unha proposta cultural, musical, poética,
literaria, artística, teatral, pictórica, escultórica ou arquitectónica propia salientábel?
É simple descoñecemento? É brutal ignorancia? Ou programada ocultación a
mantenta?.
Desculpen
a precipitación ao comentar unha parte do libro sen coñecer a substancial que é
da autoría de Seixas e da que agardo o mellor. Pero é que entre unha cousa e
outra revisei as corenta páxinas do breve resumo cronolóxico de grandes
acontecementos no que Galicia aparece citada a través da constitución das súas
institucións autonómicas, do devir político de Manuel Fraga, da operación
Nécora, do Prestige, da vitoria do chamado bipartito e da derrota do mesmo.
That´s all about, dicía o Correcamiños.
En
Galicia non houbo reconversións do naval, folgas xerais, tractoradas, crise do
sector leiteiro, explosión da moda, Inditex, xacobeo...
Un
acaba sospeitando de que é a mantenta.
Sábado,
27 de xaneiro de 2018
Ningún comentario:
Publicar un comentario