Leo
nalgún lugar do que non me lembro que un anarquista e un socialista foran os
que organizaron a primeira cabalgata de reis nunha vila grandeira do norte do
país. Seica o fixeran para traerlle ilusión aos cativos. Aqueles delirios sobre
os socialistas e comunistas come nenos só collían nas cacholas trastornadas
polo franquismo. Máis ben as xentes de esquerda pecaron sempre dun certo exceso
de humanismo roussoniano, cando menos en canto teñen que erguer a defensa dos
dereitos colectivos e do benestar popular. Ás veces, enguedellados polo poder, convértense
en servidores do Estado -Fraga titulou así algún dos seus variados libros de
memorias ditados- e, se teñen moito poder, en posuidores do estado e da razón. A
esquerda debe coidarse de arrimarse en exceso á gran bicha do poder e, sobre
todo, ao gran monstro do moito poder, en especial cando este se mide en
posesións persoais. Pero isto non viña ao caso.
O
asunto ven a conto porque hai uns días, nunha homenaxe a un amigo e compañeiro,
ensináronme unhas vellas fotografías dun fato de rapaces e rapazas, galeguistas
de corazón, que argallamos, durante algúns anos, a Cabalgata de Reis da nosa
vila. Mesmo algúns e algunhas, daqueles mozos eramos ademais sedicentes
esquerdistas que lían ás agachadas, na eterna procura da contradición principal,
a Mao e textos anticolonialistas de Memmi e Fanon. En conxunto, nacionalistas
galegos de razón.
Na
altura, mediados dos setenta do século XX, pretendiamos tamén o sorriso
nervioso dos cativos pero sobre todo que os Reis falasen galego e neutralizar as
forzas vivas tardofranquistas da vila que tiñan emitida unha fatua contra “esos
del gallego”. A algúns consentíannolo porque eramos estudantes, iamos e
viñamos, e xa se nos pasaría; mais coas persoas que estaban incorporadas ao
seus traballos ou en idades maduras foron desapiadados. Ficaba aínda lonxe que
o galego se puidese impartir nas aulas.
O
caso foi que con altos e baixos aquela asociación cultural, nacida, en certa
medida, ao abeiro daquela inocente cabalgada republicana disfrazada de magos do
oriente, segue hoxe viva, activa e integradora, corenta e tantos anos despois.
Aínda seguen a ser magros os apoios dunha sociedade que ficou embelesada, hoxe
sabémolo, polo que a Sra. Tatcher chamou “capitalismo popular”.
Mesmo
nesta usurpación da soberanía polas multinacionais os magos orientais,
sospeitosos de xihadismo e, ademais cun negro entre eles, ficaron arrombados
polo despegue celestial dun vellouco barbudo, níveo e repoludo, , subido a un carro sen rodas, e de
roupas coloradas como as botellas de Coca-Cola. O imperio sabe que o seu poder susténtase
sobre estas aparentes pequenas cousas.
Ficaron
os reis marxinados do gran negocio, do delirio do consumo, da obsesión posesiva
de obxectos e convertéronse na fachendosa exhibición do poder municipal
recortado polas políticas austericidas dos que inventaron o choio ese da crise.
As autoridades municipais preocúpanse agora de que os disfrazados con orientais
vestidos teñan caramelos suficientes para guindarllos ás cabezas indefensas de
pais e cativos. Nalgún caso o desvarío vaidoso dalgún munícipe chega a nivel enfermizo.
Foi
magoa que non ficase con copia dalgunha daquelas fotos ben máis interesante que
a que hoxe ilustra este retallo.
Venres,
5 de xaneiro de 2017
Ningún comentario:
Publicar un comentario