 |
| Pasqual e Ernts Maragall nun mitin de ERC |
Anda
o nacionalismo español recompoñéndose. Semella que, cando menos unha parte dos
que mandan, os 35, apostan por un relevo ou cando menos así llelo están a
indicar aos seus altofalantes mediáticos.
Ese
nacionalismo español emerxente, opositor en Cataluña, enrabiouse moito co
discurso do presidente da mesa de idade no pleno de constitución do parlamento
de Cataluña resultado do aporreamento constitucional do 155.
Dixéronlle
de todo: provocador, duro, inusual, anoxante, mitineiro, glorificador do
independentismo, contundente, vómito de biles e de odio, rompedor da
neutralidade, soflama de marcado ton político, sectario, excluínte,
irresponsábel, contra o goberno, ataque ao Estado (EL País)... non sigo. Un
discurso de pouco máis de oito minutos interrompido por un aplauso
irrespectuoso procedente da bancada do
dereitismo español emerxente.
Quixo
a casualidade- ou a planificación?- que fose este home que acaba de celebrar o
seu 75 aniversario a persoa electa de
maior idade e que, xa que logo, lle correspondese presidir a sesión.
Comezou
aclarando que se houbese unha situación normal non estaría alí. Pero non é
normal, xa que: “os que deberían estar aquí, non están” e tamén porque o 1º de
outubro: “a cidadanía tomou as rendas do seu destino, non poderán borralo da
memoria colectiva”. Describiu: “o estado español non sabe gañar, senón
derrotar, só sabe castigar e humillar”.
Quen
falaba era Ernest Maragall Mira que fora portavoz do goberno municipal de
Barcelona, “Conseller” de Educación,
membro da Executiva do PSC, deputado deste partido que abandonou en 2012 para
encabezar un proxecto político denominado Nova Esquerra que concorreu ás elección
en coalición con ERC e pola que saíu electo.
Neto
do poeta Joan Maragall, posiblemente o que máis doeu en certos medios é que fose el quen presidise a mesa e que
lembrase o seu irmán Pasqual, ao que citou polo seu nome, o que fora alcalde
cando a Barcelona olímpica; o que lle recordou aos converxentes que tiñan un
problema co 3%; o presidente da Generalitat;
o impulsor daquel estatuto, aprobado naquela mesma sala o 30 de setembro
de 2005, coa promesa de recoñecemento por parte do Presidente Zapatero,
ratificado en referendo, cepillado e ben cepillado, segundo Alfonso Guerra, pola Comisión do Congreso, recorrido
polo PP, cepillado de novo polo Constitucional...
“Tratamos,
dixo, de abandonar o mercadeo e o entendemento entre elites para un acordo
fondo, federal, pero o estado español non entende de reconciliación nin de
soberanías compartidas”.
Fosen cales
fosen as palabras de Ernest Maragall, ían molestar. Porque a súa persoa e sobre
todo a do seu irmán doente personifican a cidadanía catalá que deixou as
miserias do Estado Español ao descuberto.
Xoves,
18 de xaneiro de 2018
Ningún comentario:
Publicar un comentario