mércores, xaneiro 10, 2018

Paquiño de Figueiró

Paco de Figueiró
Onte despediamos neste Retallos a Mario Rodríguez e a Lito Oliveira. Hoxe recuperamos uns poucos datos sobre o pai do primeiro, Francisco Rodríguez Otero. Diciamos que o 4 de outubro fixeron unha “saca” de presos no seminario de Tui, os que mataron en Mondariz. Foron asasinados, ademais de Francisco Rodríguez Otero, o mestre de Forcadela Hipólito Gallego Camarero e o industrial tomiñés Manuel Piñeiro Zúñiga, e mais dous veciños de Tui, Domingo Paramos Núñez e Manuel Pérez Besada.

Os tres primeiros participaron na organización da resistencia do Comité de Defensa da República de Tomiño. Francisco Rodríguez Otero era secretario do xulgado, xogador do Goián, colaborador do semanario republicano Nuevo Heraldo da Guarda, e membro da comisión escolar da escola de ensino primario «Aurora del Porvenir», onde exercía como mestre Antón Alonso Ríos, na altura deputado, a quen acompañou a Tui e A Guarda en calidade de enlaces entre os diferentes CDR do Baixo Miño.

Na madrugada do 25 de xullo de 1936, Rodríguez Otero fuxiu a Portugal e presentouse á policía lusa, pero devólveno polo posto de Tui. Fica en liberdade e préndeno o 29 de xullo.

A Hipólito Gallego Camarero, de tendencia galeguista, casado coa mestra Josefa García Segret, autora de Abajo las dictaduras (Vigo, 1982),  tras a caída da defensa de Tui, agáchase ata que é detido o 10 de agosto de 1936. Uns días antes, o 2 de agosto, unha cuadrilla de tres falanxistas  deteñen a Manuel Piñeiro Zúñiga, concelleiro da Frente Popular en Tomiño e propietario dun negocio de ultramarinos en Amorín. O 6 de agosto están encarcerados  no Seminario de Tui, onde se empezan amorear os presos do sur de Pontevedra.

Na causa militar serán acusados de participar na resistencia ás tropas rebeldes no Baixo Miño, e entre outras, acúsanos os  da voadura das ponte de Tebra, na estrada de Redondela á Guarda, e da de Forcadela, entre Tui e Gondomar.

A  reiterada estratexia, tanto para xustificar a aparición de cadáveres lonxe dos seus lugares de detención como para resolver o asunto aplicando a chamada   “lei de fugas”,  foi empregada tamén neste caso, aínda que semella que con calculada premeditación.

Na causa 1302 (Folio 30, Causa 1302, Vigo, VIII Región Militar, Juzgado Militar Especial, AIRMN) recóllese a declaración de Generoso Carrera Solleiro, sarxento de ferrocarrís e veciño de Amorín, quen afirma que “también sabe por haberlo oído a personas significadas, aun cuando en este momento no le es fácil indicar, que el Hipólito Gallego acompañado del Rodríguez Otero y de Manuel Piñeiro Zuñiga estuvieron en los días que se organizaba el movimiento marxista en un lugar situado a la entrada de Mondariz, donde establecieron un depósito de armas y explosivos, ofreciendo el declarante suministrar al Juzgado, tan pronto le sea posible, todos cuantos datos pueda obtener relacionados con este hecho, ya que se halla practicando ciertas averiguaciones encaminadas a tal objeto, aun cuando los repetidos tres sujetos que desde luego estuvieron en aquel lugar son los llamados a determinar el punto fijo donde depositaron los efectos de que se trata».

Esta declaración prodúcese un día antes de ser conducidos pola Garda Civil de Tui ata Mondariz para determinar onde se encontraban tales depósitos de explosivos e armas. Ao chegar ás proximidades da vila «los referidos procesados trataron de huir por lo que tuvieron necesidad de disparar contra ellos resultando todos muertos». ( Folio 97, Causa 533/36, Vigo, VIII Región Militar, Juzgado Militar Especial, AIRMN).

A morte acontece ás seis, a acta non especifica se da tarde ou da mañá. A partida de gardas civís que os conducía cebáranse co corpo de Hipólito Gallego, quen apareceu completamente desfeito, cravado cunha baioneta contra a terra. Parece que os demais tamén foron salvaxemente torturados.

Martes, 2 de xaneiro de 2017


Ningún comentario:

Publicar un comentario