Esgotou
camiños procurando vilas e aldeas. Vadeou ríos e revirou serras . Transitou
polos barrios das cidades entre apupos populares. Argumentou, explicou, razoou
e defendeu a república das maiorías sociais. Alentou proxectos, concitou vontades,
escoitou pareceres. Sorriu sempre.
Mentres
se dirixía cara á casa branca e redonda
ía matinando naquel día en que os influentes senadores viñeron pedirlle o seu compromiso pola
república en perigo, esfiañada, confusa, indecisa, dividida...; a rogarlle un
sacrificio. Matinou durante un tempo antes de decidirse a abandonar o consulado,
deixar o seu cómodo leito para durmir polos camiños e concorrer ante a Asemblea
da plebe como candidato a Tribuno para enfrontarse aos que conspiraban contra a
república para implantar o imperio persoal.
Alá,
ao fondo, ollou o palacio enxertado en lanzas enferruxadas. Tivo un mal
presentir. Segundo ficaban atrás unhas lastras ollaba as que, ao pouco,
deixaría de ver mentres as vellas matronas deitábanlle, fervorosas, sorrisos. Acougou.
Dúas pegas rabilongas pousaron nun dos canzorros do pazo; dous corvos negros como o acibeche, un deles
carnazal, repousaron por uns segundos no cume metálico, mentres lembraba os
dicires da avoa: “Corvo agoireiro, vaite lixeiro...”
Comezou
o ascenso entre palmadas no lombo, sorrisos sinceros, miradas torvas e rostros
virados.
Desde
a columnata do capitolio ollou o voo dos córvidos mentres o fío frío da navalla
fería a alma defraudada.
O
mal que fan os homes sobrevívelles! O ben adoita ficar soterrado cos seus osos!
Mais non era César.
Venres, 7 de abril de 2017
Ningún comentario:
Publicar un comentario