Cando
Arvid Stajärnblom recibiu a nota da súa amante, casada coma el, na que lle
comunicaba: “… entregueime a outro home na túa ausencia …”, respondeulle:
“Porén, hai algo que debo dicirche, miña Lydia, para que o lembres ben. No que
atinxe ao número de amantes dunha muller, é preciso aplicarlle a aritmética dos
aborixes austrais: como moito, que sexan tres. Máis son multitude”.
Descoñezo
con exactitude a que nativos do sur se refire Hjalmar Söderberg na súa novela.
Seguro que a algunha das tribos que os nor-europeos estudaban con fruición, ás
veces imperial e malsá, no enceto do século pasado que é cando se
desenvolve a acción narrada polo escritor sueco, contemporáneo do relato. Marta
Dahlgren, da nación do autor e galega por vontade, vén de verter ao galego O xogo serio, para a editorial Hugin e
Munin.
Da
mesma opinión que o tal Arvid era o meu tío-avó Nilo, e non só por machismo,
que tamén. O meu tío-avó era solteiro, sempre o foi. Algúns poñían bico de
rato, risa de coello e insinuacións mal intencionadas cando lle preguntaban se
non pensaba casar. Gustábanlle as mulleres. De feito moitos anos máis tarde
souben que de cando en vez ía a capital e cursaba visita, discreta iso si, a
unha das rúas innomeábeis para a xente que se consideraba decente.
Para
el o asunto era máis complexo. Era filosófico. Explicaba, a quen lle quixese
atender, que un ten moitas dificultades para entenderse consigo mesmo, que non
é doado levarse ben coa mesma mesmedade. Así que con outro, ou outra, a cousa
empeza a complicarse e, mesmo, ás veces tornábase moi dificultosa. A diferenza
do protagonista da novela que citamos, o meu tío-avó establecía o inicio da
multitude en tres. A partir de aí, imposible. Como síntese desta profunda
reflexión decidiu ficar como estaba, non por falta de posibilidades, e
converterse no tío solteiro da casa de Estrela.
Na
verdade non lle debe faltar razón, nin a Arvid, nin a Nilo. Dígoo porque
intentar poñer de acordo a catro en vez de a un só debe precisar anos de
proxectos e paciencia, aínda máis cando tes que convencer a miles de persoas de
que os catro son quen de poñerse de acordo. É unha cuestión filosófica, clave
para calibrar as posibilidades dun entendemento. O razoamento previo é, e como o
van facer?.
Pois
nesta lea está a oposición. Aínda que aquí estou máis de acordo co meu tío-avó
que co mozo sueco protagonista da novela de Söderberg; tres son multitude. A
tres anos vista, con europeas e municipais polo medio que poden mudar as
cousas, non se olla alternativa. Non porque non sexa posible, senón por non
resultar crible. Por dous motivos, na miña opinión. Primeiro porque non se albisca
posibilidade de acordo ante a división a tres, a non ser que as pulsións centrífugas
detectadas nalgunhas das forzas opositoras aclaren o panorama definitivamente e
renuncien a concorrer nas eleccións de 2020. Segundo porque non se aprecia unha
forza, ou un liderado, que sexa quen de catalizar o encontro das outras dúas. A
día de hoxe, pois, para o PP e o seu goberno o panorama aparece despexado:
relevo de Feixoo e a asentar un novo ciclo de dúas ou tres lexislaturas.
Ben
sei que as situacións políticas son volubles en exceso. Quen lle ía dicir á dereita portuguesa que cando, despois de
tantos anos, conseguiu xuntarse, non ía gañar. Gañar gañou, pero de pouco lle
serviu. Xa que o que aínda parecía máis difícil, moito máis de que a dereita se
unise, que o fixese a esquerda, sorprendentemente aconteceu. E en multitude, a
tres. Agora dan leccións e fan posible outra política.
Non
sei eu se chegado o caso as direccións políticas e os liderados respectivos
estarían á altura das circunstancias. Mais sobre todo desconfío de que unha
promesa de entenderse entre quen só escenifica desencontros fose crible pola
cidadanía.
Falando
en prata. Non me parece posible unha alternativa ao goberno actual con tres
patas. Podería ser con dúas. Pero para iso, outras dúas terían que poñerse de
acordo antes das eleccións.
Ben sei que
para moitas persoas que lean estas liñas isto vaille parecer “un conto chinés”,
ou como dicía Voltaire para referirse ás relixións, “un conto asiático”.
Pero
o outro, que non é conto, xa o coñecemos.
*Publicado en A Nova Peneira, abril 2017
Ningún comentario:
Publicar un comentario