Non
digo que non correse outros riscos, mesmo tan ameazantes, ou máis, que este.
Mais estou seguro de que Fernando Savater nunca tivo que convencer a militantes
de ETA, que portaban unha pistola no peto, de que abandonasen a loita armada,
de que esta xa non tiña percorrido e que a vía política era a única. Estou
seguro de que o filósofo nunca tivo que convencer a militantes de ETA, con
pistolas Star 28 PK ou Sig Sauer P228 a repousar enriba da mesa, de
que as mortes dos seus camaradas (noivas e noivos ou amigos de cuadrilla) non
serviron para nada e de que os moitos anos de cárcere non serán máis que un
triste sufrimento. Que aos gudaris mortos ningunha acción valorosa, mesmo
heroica, lles devolverá a vida e que só serviría para ampliar o número de
caídos na batalla ou que o estado ben forte non ía ceder na política
penitenciaria, e que mesmo, se o goberno é da dereita extrema, nin sequera
accedería aos beneficios propios dos presos con enfermidades crónicas e máis de
dous terzos da condena cumprida.
O
filosofo só pretende aparentar e escintilar coa palabra. Ás veces brilla menos
que a última muxica tremelucente do rescaldo dun incendio, por fortuna, xa apagado.
As palabras, por afectadas, víranse en tremenda inxustiza. Como as de Savater
cando di que todo é un “paripé” e que “La moda ahora es decir que con ETA acabó
Otegui acompañado de algún socialista listillo”. Para moitos a paz é unha
putada, dixo Jesús Eguiguren nunha entrevista
concedida hai un ano. Semella evidente que a paz non foi cousa só de Eguiguren
e Otegui, pero coa mesma nitidez decatámonos de que ambos axudaron, e moito,
mentres outros semellaban enfadados pola consolidación do proceso de paz e
polas contundentes afirmacións do comunicado do 7 de abril de ETA afirmando que
“ya es una organización desarmada” e salientando “el apoyo que este proceso ha
recibido por parte de las instituciones vascas”.
Teñen
o seu relato: acabamos con ETA na práctica, a violencia rematou, entregaron as
armas, o goberno non negociou, nin fixo concesións. En aparencia unha vitoria,
pero... non o celebran, desconfían, xa non da esquerda abertzale, senón de
todos os partidos. Sinaláballo Otegui a J. Carlin nunha entrevista
de hai uns días e recordaba que dende a humillación (vinganza) non se constrúe
nada.
Temos
aprendido de procesos semellante que o desarme non é a paz. Fican asuntos
pendentes: o recoñecemento e a reparación das vítimas, a situación dos presos e
fuxidos, o exercicio da memoria, a xustiza e a reconciliación. Neste estado
estas cousas, represión franquista, acostuman a resolverse mal, ou mesmo a non
querer resolvelas.
Mais
é evidente que co esforzo duns e o embechocamento doutros a paz vai chegando ao
sur de Euskal Herria e deixa libre o camiño da construción nacional como en
Irlanda, Escocia ou Cataluña.
Martes,
11 de abril de 2017
Ningún comentario:
Publicar un comentario