Outra borbonada

Había expectación. Moitos levabamos tempo agardando que algún día o xefe do estado, por designación dun espermatozoide sinalado por Franco, se dignase a falarlle á cidadanía, á que parece considerar mais ben como súbdita. Fíxoo tarde e mal. Podíase agardar que defendese a unidade de España, mesmo que rexeitase a mínima reforma constitucional, pero non que tomase partido pola posición dun goberno en minoría parlamentaria, sustentado polo partido da corrupción sistemática e principal responsable da situación en Cataluña. Cómpre lembrar que foi o PP o único que votou en contra do “estatut” no Parlamento de Cataluña en 2005. Foi o PP quen, tras axitación nas rúas, levou ao Constitucional, e condicionou a súa resolución, por seis votos contra catro con artimañas varias que non é momento de recordar, un estatuto cepillado pola Comisión Constitucional do Congreso,  en célebre expresión do seu  presidente naquela altura,  alcumado como “el canijo” nos ambientes opositores do tardofranquismo,  e aprobado polas Cortes co  voto en contra do PP,  xunto con Esquerra Republicana e Eusko Alkartasuna, evidentemente por razóns inversas.

Os que temos unha disposición á esencia da política, isto é, o predominio do acordo fronte a forza, agardabamos, cando menos, que palabras como diálogo, convenio, negociación... figurasen, aínda que fose con disimulo, no seu discurso. Ficamos frustrados. Mais non só iso senón asustados ante os termos empregados: vulneración, deslealdade, inadmisíbel, quebranto, fractura... Mesmo algúns valorabamos a posibilidade de certas chiscadelas con algunhas frases en catalán; pola contra escoitamos un discurso dirixido, en exclusiva, a aqueles cataláns que senten “gran inquietud con la conducta de las autoridades autonómicas”.

Un discurso durísimo que abate todas as pontes, clausura todas as vías, chafa todas as tentativas de acordo nun conflito político que non ten solución policial. Nin sequera unha insinuación de pesar para as persoas ás que lles zouparon cando se dirixían a votar, nin sequera un leve pestanexo. Dureza coa man, co rostro, cos ollos.

Ten ben mala sorte Cataluña cos Filipes. O Cuarto, dos Austrias, foi o de 1640; o Quinto, xa Borbón, o de 1714 e o Sexto, non sabemos en que dará. Pero o que escoitamos hoxe foi unha declaración de guerra en toda regra, o seu discurso libéralle as mans a Rajoy e aos partidarios de aplicar o articulo 155 e resolver o conflito pola forza. O Sexto dos Filipes fixo un discurso político, redactado polo núcleo máis férreo do nacionalismo español e uniu indisolublemente o futuro da monarquía á forma de resolución do conflito catalán, non só no inmediato temporal, senón a medio prazo.

E non só iso, senón que descualifica a unha boa parte do Congreso dos Deputados, así por riba, máis dunha cuarta parte dos deputados, e inmíscese directamente na fractura interna do denominado “principal partido da oposición”, poñendo ao seu secretario xeral nunha disxuntiva que ameaza seriamente o futuro do seu partido.

En fin, unha borbonada.

Martes, 3 de outubro de 2017